Πάει ο παλιός ο χρόνος

Σχεδόν  έφυγε το 2012, ακόμη ένας χρόνος γεμάτος Απόλλων, με τα πάνω και τα κάτω του, τα όμορφα και τα άσχημα.

 

Κοιτώντας λίγο προς τα πίσω δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε ότι αν μη τι άλλο το 2012 ήταν μια γεμάτη χρονιά: Αρχικά σημαδεύτηκε από την αποτυχία της ομάδας μας να κερδίσει την άνοδό της στην Β' εθνική κατηγορία. Το καλοκαίρι που μας πέρασε ξεκίνησε με απογοήτευση, αλλά και με την ανάγκη να γεννηθεί κάτι καινούριο, πιο δυνατό, πιο αποτελεσματικό και πιο σύγχρονο. Μπροστάρης πάλι ο Αχιλλέας και από πίσω, ΕΥΤΥΧΩΣ όλοι όσοι αγαπάνε τον Απόλλωνα, ο Όμιλος, οι σύνδεσμοι, αλλά και ο απλός κόσμος, ο Απολλωνιστής, ο Καλαμαριώτης, ο Πόντιος που από το υστέρημα χρόνου και χρήματος στηρίζει το καμάρι μας, τον Απόλλωνα.

 

Και έπειτα ξεκίνησε το νέο πρωτάθλημα και σιγα-σιγά βλέπουμε όλοι τα αποτελέσματα αυτής της νέας προσπάθειας. Η ομάδα πρώτη στα γήπεδα, αλλά πρώτη και σε πρωτοβουλίες εκτός γηπέδων, με νέα νοοτροπία όσον αφορά την εικόνα της , την διάθεση των καρτών διαρκείας, αλλά και την σύνδεση, το δέσιμο του Απόλλωνα με το Ποντιακό στοιχείο.

 

Είχα γράψει αυτό που όλοι μας χρόνια τώρα έχουμε το στο μυαλό μας. Ο Απόλλων για να προχωρήσει και να προοδεύσει πρέπει να βρει τον τρόπο να επανασυνδεθεί και να μεταφέρει στο παρόν και το μέλλον στοιχεία από την παράδοσή του. Και το βλέπουμε να γίνεται. Με σίγουρα βήματα προχωράμε, σε όλα μας τα τμήματα και να που σταδιακά τα μάτια ξαναστρέφονται στην ομάδα μας, να που έστω και με καθυστέρηση αναγνωρίζεται σε αυτόν χιλιοταλαιπωρημένο σύλλογο η αξία του, αλλά και ο κόπος των ανθρώπων του για αθλητισμό και πολιτισμό.

 

Όταν όλα μοιάζουν να καταρρέουν, ψάχνουμε να κρατηθούμε από κάπου. Και ο Απόλλων είναι μια από αυτές τις αξίες. Μετά από πολύ καιρό και παρά τις μύριες όσες δυσκολίες ο Απόλλων προχωρά ενωμένος και με κοινό όραμα. Γνώμη μου είναι ότι πλέον οι βάσεις έχουν μπει. Και όταν υπάρχουν βάσεις, πρόσκαιρες αναποδιές δεν μπορούν να γκρεμίσουν το έργο. Εδώ είμαστε και θα το δούμε.

 

Από την άλλη άκρη του κόσμου που βρίσκομαι σας στέλνω την αγάπη μου και τις ευχές μου για υγεία και ειρήνη στον κόσμο, αλλά και μέσα μας. Οι έριδες και οι κακίες μας φθείρουν και μας κάνουν ευάλωτους. Εύχομαι ακόμη σε όλους τους ανθρώπους της ομάδας μας δύναμη και φώτιση, επιμονή και κουράγιο. Τίποτα δεν έρχεται εύκολα, αλλά όταν είμαστε ενωμένοι όλα είναι πραγματοποιήσιμα. Ας είναι το νέο έτος, έτος επιτυχιών για την αγαπημένη μας ομάδα.

 

Και ας έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι είμαστε παιδιά του Απόλλωνα και ο Απόλλων είναι παιδί όλων μας.

Τσαμούρια

 

Πριν από καιρό σε ένα από τα παραληρήματά μου έγραφα εδώ για το DNA του Απόλλωνα, των Ποντίων δηλαδή. Και είναι μια ευτυχής συγκυρία όταν τα μέλη μιας ομάδας ταυτίζονται ή (θα έπρεπε να πω) εμβαπτίζονται στο DNA της ομάδας που υπηρετούν.

 

Και στο DNA του Απόλλωνα, του Πόντιου, του Καλαμαριώτη, μεταξύ άλλων αναγράφονται οι λέξεις: πείσμα, τσαμούρια. Τα στοιχεία αυτά, δηλαδή, που ώθησαν τους παίκτες μας στην σημαντική εκτός έδρας νίκη απέναντι στην Κρανούλα. Μια νίκη σημαντική γιατί μας έδωσε ακόμη 3 βαθμούς και μάλιστα σε έναν πολύ βαρύ αγωνιστικό χώρο.

 

Αλλά η ιστορία είναι μια αλυσίδα και το πνεύμα μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά, καμιά φορά με μηχανισμούς που αδυνατούμε να καταλάβουμε. Σαν να εμπνεύστηκαν από τις μεγάλες, ένδοξες μορφές του παρελθόντος της ομάδας μας, οι παίκτες μας την περασμένη Κυριακή, μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο και εκεί που άλλοι θα κολλούσαν, έβαλαν 2 τέρματα και "καθάρισαν" το παιχνίδι, απλά και Απολλωνίστικα.

 

Τα τσαμούρια μπορούν και στέκονται όρθια σε βροχές και λάσπες. Το ξαναείπαμε, εκτός από το πιο άξιο δυναμικό της κατηγορίας, ο Απόλλων φέρει και ένα πολύ βαρύ όνομα και αυτό είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, κάνει τη διαφορά. Ποια είναι αυτή διαφορά; Θα σας πω αμέσως. Οι αντίπαλοι του Απόλλωνα αγωνίζονται για να κερδίσουν, ο Απόλλων απλά χρειάζεται να παίξει για να κερδίσει, καταλαβαίνετε τι εννοώ; Είναι θέμα ταλέντου, σκληρής δουλειάς και αύρας, ονόματος, πώς να το κάνουμε τώρα;

 

Το ότι κάποιοι με το έτσι θέλω (και με τη σιωπηλή συνενοχή πολλών) προσπάθησαν να σβήσουν τον Απόλλωνα και όλα όσα πρεσβεύει δεν σημαίνει ότι το κατάφεραν κιόλας. Και πώς θα το κατάφερναν δηλαδή...πώς θα κατάφερναν οι προσωρινοί, οι ανύπαρκτοι, οι απατεώνες, οι συμφεροντολόγοι, οι προδότες, οι ακατάλληλοι,  να σβήσουν κοντά 100 χρόνια ιστορίας; Αυτά τα 100 χρόνια έχουν σάρκα και οστά και πάνω από όλα έχουν φωνή, μια φωνή που ακούγεται, ισχυρά και δυνατά κάθε φορά που ένα τμήμα του Απόλλωνα κάνει την είσοδό του σε έναν αγωνιστικό χώρο.

 

Βάλτε το όλοι καλά στο μυαλό σας, φίλοι και εχθροί: ο Απόλλων, η Απολλωνάρα μας έχει βρει το δρόμο της και θα ξαναφτάσει εκεί που πρέπει να βρίσκεται. Καλές οι μπίζνες και τα μετοχολόγια, τα πάρε-δώσε και η οικονομική ανάπτυξη, αλλά εδώ μιλάμε και για μια ιστορία, μια ιδέα που όλο ανοίγει το δρόμο της προς τα εμπρός, μέσα από δυσκολίες και δύσκολες καταστάσεις...όλο τραβάει μπροστά. Ο Απόλλων είναι παράδοση, ιστορία αλλά είναι και παρόν και είναι και μέλλον.

 

Με κάθε νίκη είναι σαν να φωνάζουμε "Είμαστε εδώ ρε και δεν θα πεθάνουμε ποτέ  κουφάλες νεκροθάφτες". Ας αγαπήσουμε όλοι μας αυτήν την ομάδα, ας την "κακομάθουμε" με την στήριξή μας, με την προσφορά μας, με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας μας.

 

Ο Απόλλων είναι δικό μας παιδί και όλοι μας είμαστε παιδιά του Απόλλωνά μας.

 

Ο ΑΠΟΛΛΩΝ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟΝ ΦΟΒΕΡΟ

 

ΥΓ.: Τα ημερολόγια της ομάδας μας είναι έτοιμα...να βάλουμε όλοι ένα χέρι να τα "εξαφανίσουμε"

Αφεντικά

...της κατηγορίας παίκτες, προπονητές, διοίκηση και κόσμος του Απόλλωνα. Αυτή είναι η φυσική θέση του Απόλλωνα ειδικά σε αυτές τις μικρές κατηγορίες, η ηγετική θέση. Με άλλα λόγια ο Απόλλων να παίζει τον δικό του (ποντιακό) σκοπό και οι υπόλοιποι να χορεύουν στα κελεύσματά του...και αυτό ΑΝ μπορούν φυσικά.

 

Όταν δουλεύεις σωστά και έχεις το μυαλό στο κεφάλι σου και σε πάει και λίγο η τύχη-αυτή η ρημάδα η τύχη που πέρσι τόσο πολύ μας έλειψε, αλλά δεν κάναμε και εμείς κάτι για να της δώσουμε αυτήν την έξτρα ώθηση- ούτε ευχολόγια χρειάζονται, ούτε κατάρες στις στραβές, ούτε τίποτα. Ο Προβατίδης το έθεσε πολύ, μα πολύ σωστά: "Στον Απόλλωνα τίποτα δεν είναι τυχαίο, τίποτα δεν του χαρίστηκε".

 

Νομίζω αυτή η φράση συνοψίζει την πορεία της ομάδας την τελευταία πενταετία. Ο Απόλλων ούτε τυχαία έπεσε στην Δ' Εθνική (ας όψονται οι γνωστοί-επώνυμοι αλήτες του Ελληνικού ποδοσφαίρου), ούτε τυχαία διανύει μια ανοδική πορεία. Ναι ανοδική πορεία ακόμη και αν πέρσι δεν τα καταφέραμε. Ίσως η περσινή χρονιά να ήταν η φορμή να καθαρίσουμε το κεφάλι μας από ψευδαισθήσεις και αυταπάτες και να στρώσουμε τον κώλο μας κάτω και να γίνουμε πιο επαγγελματίες, πιο σοβαροί και πιο "αμείλικτοι".

 

Εμένα δεν με νοιάζει η ομάδα να είναι τρένο με σπασμένα φρένα και άλλα ωραία που λέμε στις καφετέριες πριν το παιχνίδι. Καλά είναι όλα αυτά για να κάνουμε πλάκα και να διασκεδάζουμε την αγωνία μας πριν τους αγώνες. Εμένα πιο πολύ με νοιάζει η ομάδα να είναι σαν τη χελώνα από το μύθο του Αισώπου και με σταθερά βήματα να πηγαίνει μπροστά. Σταθερά βήματα, σίγουρα βήματα και οι μπαγλαμάδες οι "λαγοί" ας κάνουν ό,τι νομίζουν. Το τέλος του μύθου το θυμάστε πιστεύω.

 

Ευτυχώς η δυστυχώς εδώ μιλάμε για πρωτάθλημα με 22 αγωνιστικές και όχι τουρνουά με 5-6 παιχνίδια και πάμε για άλλα. Και πιο πολύ από το 5 στα 5, μου αρέσει περισσότερο η δίψα που δείχνει η ομάδα και για να το πούμε πιο ωμά, η καύλα για νίκη και επιβολή. Δεν είναι μόνο οι 15 βαθμοί, είναι το μήνυμα που στέλνεις σε όλους.

 

Με 5 στα 5 δείχνεις από τι είσαι φτιαγμένος. Φυσικά δίνεις ένα έξτρα κίνητρο σε όλους να σε κερδίσουν, αλλά παράλληλα τους δείχνεις ότι έχεις στηλώσει τα πόδια σου και ότι δεν σκοπεύεις να κουνήσεις ρούπι από την κορυφή.

 

Η χρονιά δεν θα είναι μόνο μέλια και χαρές. Αλλά οι μάγκες στα δύσκολα θα φανούν. Έχω πολύ εμπιστοσύνη στην ομάδα μας, γιατί ακόμη και από τόσο μακριά μπορώ να νιώσω τη δίψα όλων για άνοδο και πρόοδο. Και όσο θέτουμε στον εαυτό μας προκλήσεις θα κάνουμε βήματα προς τα εμπρός.

 

Κλείνοντας, θερμή παράκληση σε όλους τους φιλάθλους μας. Παρά τις δύσκολες εποχές, ας στηρίξουμε την ομάδα μας, την ομάδα μας συνολικά, όλα τα τμήματα, με την παρουσία μας στα γήπεδα, με την αγορά ημερολογίων, με μια καλή κουβέντα όταν βλέπουμε τους "εργάτες" αυτού του συλλόγου στο δρόμο. Το είπαμε και παλιότερα: Ο Απόλλων είναι δικό μας παιδί και όλοι μας είμαστε παιδιά του Απόλλωνα.

Το νερό στ' αυλάκι...

Περίμενα υπομονετικά προτού γράψω οτιδήποτε για την ομάδα μας και την απόδοσή της στο φετινό πρωτάθλημα.

Έγιναν πολλές αλλαγές το καλοκαίρι, σε πρόσωπα, νοοτροπίες. Κάθε αλλαγή είναι δύσκολη και κρύβει κινδύνους, αλλά μόνο έτσι αλλάζει ο "άερας".Και φαίνεται ότι στην ομάδα φέτος πνέει διαφορετικός αέρας σε σχέση με άλλες χρονιές.

Έχω την εντύπωση ότι διοικητικά, οπαδικά και αγωνιστικά ο Απόλλων φέτος διανύει μια περίοδο εξωστρέφειας. Φρέσκιες ιδέες παντού. Κα ήταν καιρός ρε γαμώτο ο Απόλλων να μπορέσει να αξιοποιήσει την κληρονομιά του, την πάστα από την οποία είναι φτιαγμένος και να προχωρήσει μπροστά. Επιτέλους είδαμε έναν δικτυακό τόπο ζουμερό και ζωντανό, με χρώμα και παλμό, βλέπουμε Απόλλωνα σε όλα τα μέσα κοινωνικής (δια)δικτύωσης, βλέπουμε νέες  και πάνω από όλα αποδοτικές ιδέες στο "σπρώξιμο" της ομάδας.

Πράγματα δηλαδή που είχα αναφέρει την περασμένη περίοδο, όχι γιατί εγώ είμαι έξυπνος, αλλά γιατί τα επιτάσσει η κοινή λογική του σήμερα. Είδαμε επιτέλους να υλοποιούνται ιδέες που στροβίλιζαν στο μυαλό όλων μας. Από την συνεργασία με εμπορικά καταστήματα της Καλαμαριάς μέχρι την "υϊοθεσία" ομάδων που φέρουν το όνομα "Απόλλων".

Και αν μπορώ εγώ από τόσο μακριά να νιώθω τις διαφορές και την πρόοδο σε σχέση με άλλες εποχές, φαντάζομαι πόσο πιο αισθητή είναι από κοντά.

Δυστυχώς για το καθαρά αγωνιστικό πρόσωπο της ομάδας, δεν μπορώ να έχω άποψη, παρά μόνο να κρίνω εκ των αποτελεσμάτων. Το κοντέρ γράφει φυσικά 3 στα 3, 9 βαθμούς και πρωτιά μέχρι τώρα στην βαθμολογία.

Από εκεί και πέρα φυσικά κάνω τις δικές μου σκέψεις. 3 νίκες με 1 γκολ...τι να σημαίνει....ότι δεν κάνουμε ευκαιρίες ή ότι κάνουμε αλλά δεν τις αξιοποιούμε; Φυσικά βλέπω και θετικά, όπως ότι η ομάδα έχει το πνεύμα του νικητή φέτος και ότι δεν δέχτηκε γκολ σε 3 παιχνίδια, τα 2 μάλιστα εκτός έδρας.

Είναι κουραστικό αλλά είναι και αλήθεια. Αν ο Απόλλων επιδείξει στοιχειώδη σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα θα κερδίσει την άνοδο με διαφορά. Μπορεί να ακουστεί υπερφίαλο ή κυνικό, αλλά οι ομάδες στην κατηγορία, όσο φιλόδοξες και να είναι, δεν έχουν το εκτόπισμα του Απόλλωνα. Τα υπόλοιπα είναι για να λέμε λόγια και να περνάει ο καιρός. Δεν θα μου κάνει καμιά εντύπωση, αν σε ένα πετσοκομένο πρωτάθλημα όπως το φετινό τερματίσουμε αήττητοι.

Την ίδια στιγμή προσπαθώ να βλέπω και λίγο μακρύτερα. Μάλλον έχουμε ψιλλιαστεί τι γίνεται, τις ανακατατάξεις που συντελούνται στον αθλητισμό-απόρροια της οικονομικής δυσπραγίας. Όταν τα λεφτά λιγοστεύουν οι ομάδες με δυνατές ακαδημίες είναι καβάλα στο άλογο.

Εγώ λέω και το πιστεύω ότι η επόμενη πενταετία θα είναι του Απόλλωνα,με την έννοια ότι θα βγάλει αθλητές, θα μεγαλώσει οπαδικά και θα ξανακερδίσει μέρος της χαμένης του αίγλης. Και πάνω από όλα ο Απόλλων θα καταξιωθεί κοινωνικά, σαν σύλλογος που έμεινε μακριά από σκανδαλώδεις εύννοιες και αδιαλείπτως παράγει έργο.

Είναι αλήθεια η ώρα του Απόλλωνα αδέρφια. Ελάτε στο γήπεδο, στηρίξτε όσο και όπως μπορείτε. Γονείς στείλτε τα παιδιά σας στις ακαδημίες της ομάδας μας. Οι προπονητές μας στήνουν με πολύ κόπο και μεράκι κυψέλες αθλητισμού μα πάνω από όλα παιδείας, αυτό που μας λείπει δηλαδή. Κάντε ένα δώρο στα παιδιά σας και επιτρέψτε στον Απόλλωνα να τα μυήσει στην ευγενή άμιλλά και την άσκηση.

Ο ΑΠΟΛΛΩΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ Α ΕΘΝΙΚΗ...

ΥΓ.: Και εγώ θέλω να μπορώ να ακολουθώ την ομάδα μου παντού κόουτς, αλλά η αναφορά σε γκέι φεστιβάλ, σου στέρησε το δίκιο σε όσα έλεγες. Υπέπεσες σε φάουλ...
 

Εδώ είναι το ταξίδι

Ήταν δύσκολοι αυτοί οι μήνες για την ομάδα μας. Χάθηκε το πρωτάθλημα, κόντεψε να "χαθεί"ο Αχιλλέας Χαραλαμπίδης για τον Απόλλωνα (όχι, για αυτούς που προσπάθησαν να γίνουν γνωστοί μέσω Απόλλωνα και κατόπιν προφασίστηκαν λόγους υγείας δεν έχω να πω κάτι, εδώ μιλάμε για σοβαρά ζητήματα), αλλά πάνω από όλα χάθηκε ο κυρ Αλέκος, μέρος της ζωντανής, της παρούσας ιστορίας του Απόλλωνα.

 

Αλλά όπως είχα πει, αυτό δηλαδή που όλοι ξέρουν, γνωρίζουν και έχουν ζήσει, ο Απόλλων δεν σβήνει έτσι εύκολα, σε μια νύχτα. Προς (δυσάρεστη) έκπληξη πολλών, οι υγιείς δυνάμεις του Απόλλωνα, κόσμος που βρισκόταν σε χειμερία νάρκη για πολλούς και διάφορους λόγους, βγήκε μπροστά. Και αν θέλετε τη γνώμη μου, βγήκε μπροστά με μια πρωτόγνωρη δύναμη και με ένα πείσμα και με μια αγάπη για αυτήν την ομάδα, αγάπη για όλα της τα τμήματα.

Φαίνεται πως μέσα από τις δυσκολίες ο Απόλλων ξαναγίνεται οικογένεια. Με τα προβλήματά της φυσικά, αλλά οικογένεια.

 

 

 

Έχει πλημμυρίσει το διαδίκτυο με κοκκινόμαυρες ιστοσελίδες που αναφέρονται στο ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το βόλλευ, το στίβο, την κολύμβηση. Ιστοσελίδες από ανθρώπους που νοιάζονται, καίγονται για την υπόθεση "Απόλλων Καλαμαριάς".

 

Μια υπόθεση που αν προχωρήσει καλα, θα απασχολήσε πολύ κόσμο. Τώρα που καθημερινά βγαίνει στην επιφάνεια μέρος της βρώμας που ταλανίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο, τώρα που πολλά σωματεία για πολλούς λόγους απογοητεύουν τους φίλους τους, είναι ευκαιρία για τον Απόλλωνα να αναδειχθεί.Να γίνει ΞΑΝΑ η αγαπημένη ομάδα όλων των κατοίκων της Καλαμαριάς και κατόπιν όλων των Ποντίων.

Γονείς της Καλαμαριάς, εμπιστευτείτε τα παιδιά σας στις αθλητικές ακαδημίες του Απόλλωνα, εμπιστευτείτε τα παιδιά σας στην ομάδα τη πόλης σας. Προσφέρετε στα παιδιά σας άθληση και διασκέδαση. Με την εγγραφή τους στα τμήματα του Απόλλωνα-για σκεφτείτε το λίγο- στηρίζετε και την κοινότητά σας, τη "γειτονιά" σας, και ηθικά και οικονομικά. Και φυσικά κανείς δεν μπορεί να σας εγγυηθεί πρωτάθληματα και μετάλλια, αλλά ο Απόλλων μπορεί να εγγυηθεί ότι ο χαρακτήρας των παιδιών σας θα διαπλαθεί σωστά.

Εγγραφή στα τμήματα του Απόλλωνα, στήριξη στον Ερασιτέχνη Απόλλωνα, αγορά εισητηρίων διαρκείας του ποδοσφαιρικού τμήματος.

Φέτος έχουμε να πούμε πολλά. Θα επανέρθω αδέρφια, η φωτιά δεν σβήνει τόσο εύκολα.

 

Ξανά εδώ...

 

 

"Κάρτα διαρκείας...Κέρδη διαρκείας". Και εγώ λέω...Αγάπη διαρκείας.

Καλή χρονιά να έχουμε με υγεία. Θα επανέρθω

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΕ

Είναι προφανές ότι η ποδοσφαιρική μας ομάδα διανύει παρατεταμένη περίοδο ντεφορμαρίσματος. Τους λόγους τους ξέρουν καλύτερα οι παίκτες, η διοίκηση, ο προπονητής και είναι δική τους δουλειά να ανακάμψουν.

Εντύπωσή μου είναι ότι ο κόσμος συνεχίζει να κάνει το καθήκον του ταξιδεύοντας παντού για την αγαπημένη του ομάδα και ελπίζω οι κόποι του και οι αγώνες του να δικαιωθούν.

Συνεχίζω να πιστεύω (αμετανόητος ων) ότι ο Απόλλων μπορεί να πάρει την πρώτη θέση στη βαθμολογία και να προβιβαστεί. Περισσότερη σημασία όμως έχει τι πιστεύει ο παίκτης που φοράει τη φανέλα και αγωνίζεται κάθε Κυριακή. Σε αυτούς τους παίκτες στηρίζω τις ελπίδες μου, να ξαναβρούν την χαμένη αυτοπεποίθηση και εγωϊσμό, να ανακάμψουν και στο τέλος να πανηγυρίσουμε όλοι μαζί.

Ξέρω ότι ο κόσμος του Απόλλωνα όσο φαρμακωμένος και αν αισθάνεται δεν θα σταματήσει να στηρίζει την τιτάνια προσπάθεια όλων μας, για να γυρίσει η ομάδα στις επαγγελματικές κατηγορίες. Θα επιμείνει μέχρι να πάρει αυτό που θέλει, αυτό που δικαιούται, την άνοδο στην επόμενη κατηγορία.

Όσο για εμένα, από εδώ που βρίσκομαι θα συνεχίσω να παρακολουθώ με αγωνία και λαχτάρα όσα συμβαίνουν , ευχάριστα και δυσάρεστα, στην ομάδα μας. Για ένα διάστημα όμως θα παραμείνω σιωπηλός, ανενεργός, αν θέλετε, σε ό,τι αφορά στο μπλογκ μου. Αυτήν την εποχή, χρειάζομαι όλη μου την ενέργεια και την συγκέντρωση, γιατί και εγώ βρέθηκα ξαφνικά σε ένα άλλου είδους γήπεδο, και αυτόν τον αγώνα πρέπει να τον κερδίσω πάσει θυσεία. Είμαι πεποισμένος ότι σε κάποια φάση θα επιστρέψω και εγώ νικητής όπως και η ομάδα μας.

Κρατάτε ψηλά το κεφάλι αδέρφια, τα δύσκολα θα περάσουν και θα χαμογελάσουμε

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

Αγαπητοί φίλοι (παίρνω το θάρρος να σας αποκαλώ και να σας θεωρώ φίλους καθώς αγωνιζόμαστε για την ίδια ιδέα που λέγεται Απόλλων) του ποδοσφαιρκού τμήματος του Απόλλωνα, αγαπητέ Πρόεδρε, ονομάζομαι Γιώργος Ανδρονικίδης και είμαι ένας από εσάς, ένας από αυτούς δηλαδή που αγωνιούν και εργάζονται για την πρόοδο της αγαπημένης μας ομάδας.

Εδώ και τρεις μήνες βρίσκομαι στο εξωτερικό, αλλά ούτε η απόσταση, ούτε η διαφορά ώρας ούτε ο αγώνας μου να ξεκινήσω μια νέα ζωή στάθηκε εμπόδιο (και δεν θα σταθεί) στο να ενημερώνομαι αλλά και να συμβάλλω με όποιον τρόπο μπορώ, ώστε να δούμε το σύλλογό μας να προοδεύει και να "μεγαλώνει" καθημερινά και σας παρακαλώ να εντάξετε αυτές μου τις λέξεις, στα πλαίσια του αγώνα αυτού.

Παίρνω το θάρρος να σας απευθύνω μερικές κουβέντες, γιατί ανησυχώ. Και ανησυχώ πολύ μάλιστα. Φέτος δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω παρά ελάχιστα παιχνίδια της ομάδας μας, αλλά οι φωνές που φτάνουν μέχρι εδώ, δεν μπορεί όλες να κάνουν λάθος. Ο Απόλλων δεν αποδίδει, ο Απόλλων δεν παίζει το ποδόσφαιρο που όλοι μας (και περισσότερο εσείς φαντάζομαι) περιμέναμε και που αρμόζει στους στόχους του, αλλά και στην ιστορία του. Στο πρωτάθλημα της Δ΄εθνικής, η ομάδα με ελάχιστες εξαιρέσεις, έπαιξε πολύ καλά και γι αυτό φυσικά μπόρεσε να κερδίσει και αντιπάλους που προσπάθησαν να την πλήξουν και εκτός γηπέδου. Και δίκαια, όπως όλοι παραδέχτηκαν, κέρδισε την ανόδό της.

Το ζήτημα όμως είναι τι γίνεται φέτος. Αντιλαμβάνομαι ότι η Γ εθνική παρουσιάζει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας και ανταγωνισμού, αντιλαμβάνομαι ότι κάθε αντίπαλος του Απόλλωνα έχει ένα επιπλέον κίνητρο να μας κερδίσει, αντιλαμβάνομαι ακόμη ότι στον αθλητισμό δεν μπορείς να κερδίζεις πάντα. Και όμως, η εξίσωση δεν μου "βγαίνει".  Η άποψή μου θα ήταν τελείως διαφορετική αν ήξερα ότι αποδίδουμε ή ότι προσπαθούμε να αποδώσουμε σε κάθε παιχνίδι το 100% των δυνατοτήτων μας.

Είμαι σίγουρος ότι συμφωνείτε μαζί μου, η εικόνα που παρουσιάζουμε δεν είναι αντάξια των ικανοτήτων μας, του ταλέντου μας. Εσείς καλύτερα από όλους γνωρίζετε την αξία του ρόστερ μας, εσείς γνωρίζετε καλύτερα από όλους μας ότι με αυτούς τους παίκτες η ομάδα όχι απλά μπορεί, αλλά είναι "καταδικασμένη" να τερματίσει πρώτη. Και όμως, η ομάδα "αγκομαχάει" δίνοντας το δικαίωμα σε εχθρούς και φίλους να την αμφισβητούν, δίνοντας το δικαίωμα σε αντιπάλους να ελπίζουν ότι αυτοί θα κερδίσουν την άνοδο, δίνοντας τέλος το "δικαίωμα" σε αγνούς φιλάθλους να μείνουν στα σπίτια τους, αντί να έρθουν μαζικά στο γήπεδο και να την υποστηρίξουν.

Δεν ξέρω ποιοι είναι οι λόγοι αυτής της κακής μας απόδοσης φέτος. Κάνω πολλές σκέψεις, αλλά θα ήταν άστοχο εκ μέρους μου να τις εκθέσω, καθώς είμαι σίγουρος ότι πρώτοι από όλους εσείς προβληματίζεστε και ψάχνετε να βρείτε λύσεις.

Πιστεύω ακράδαντα στις προσπάθειές σας, στις προθέσεις σας, στο ταλέντο σας και στις θυσίες σας. Πιστεύω ότι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία παίκτες μας, κάποιοι εκ των οποίων έπαιξαν στον Απόλλωνα και στο παρελθόν, πονάνε την ομάδα μας και έχουν τις ικανότητες και φέτος να ηγηθούν της προσπάθειάς μας για άνοδο. Πιστεύω ότι οι πιο νεαροί παίκτες έχουν αντιληφθεί σε ποια ομάδα αγωνίζονται και ότι είναι και προς το δικό τους επαγγελματικό συμφέρον, η ομάδα να αγωνίζεται σε υψηλότερες κατηγορίες. Πιστεύω ότι ο προπονητής και ο Πρόεδρος εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος και ότι θα κάνουν τα πάντα να ανέβουμε ακόμη ένα σκαλί.

Μπορώ μόνο να φανταστώ την πίεση που νιώθετε, είναι φυσικό. Καθένας από εμάς νιώθει πίεση στην προσωπική και επαγγελματική του ζωή. Και φυσικά όταν διεκδικείς πρωταγωνιστικό ρόλο η πίεση μεγαλώνει, αυτά τα δύο είναι σύμφυτα, πάνε μαζί. Θα πρέπει να αντέξουμε στην πίεση και να βρούμε λύσεις. Επειδή αυτό είναι το χρέος μας και επειδή μπορούμε...και τελικά επειδή ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟΛΛΩΝ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ.

Σε κανέναν δεν είναι ευχάριστες οι αποδοκιμασίες και τα πικρόχολα σχόλια, ούτε ο φίλαθλος θέλει να αποδοκιμάζει, ούτε ο ποδοσφαιριστής να αποδοκιμάζεται, ούτε ο προπονητής να αμφισβητείται. Όλοι θέλουμε να πανηγυρίζουμε σε κάθε παιχνίδι ή τουλάχιστον με το τέλος του παιχνιδιού να ξέρουμε, να βλέπουμε ότι τα δώσαμε όλα.

Αυτό, πιστεύω, είναι το στοίχημά μας. Να τα δίνουμε όλα και ταυτόχρονα να κερδίζουμε. Ο Απόλλων μπορεί να κερδίσει και το φετινό στοίχημα. Μένει να το αποδείξουμε. Έχουν μείνει λίγες αγωνιστικές ακόμη μέχρι το τέλος. Δεν χάθηκε τίποτα, ο Απόλλων κρατάει την τύχη του στα χέρια του.

Από εδώ που βρίσκομαι, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και όμως τόσο κοντά σας, εγώ, ένας απλός φίλαθλος του Απόλλωνα, που εκπροσωπεί μόνο τον εαυτό του και κανέναν άλλο, σας ζητάω μια χάρη: Σας ζητάω να κάνετε τα πάντα για να προβιβαστεί η ομάδα μας. Ξέρω ότι μπορείτε, ξέρω ότι θέλετε. Παρά τα όποια προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζουμε, σας ζητάω, σας παρακαλάω αν θέλετε, να μείνετε μια γροθιά, διοίκηση, ομάδα και κόσμος και στην τελική ευθεία να δείξουμε ποιος είναι το αφεντικό της κατηγορίας. Η ιστορία γράφεται από αυτούς που έχουν τα "κάκαλα" και εσείς έχετε την ευκαιρία να γράψετε ιστορία φίλοι μου. Στο τέλος όλοι μαζί θα πανηγυρίσουμε.

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας,

Γιώργος Ανδρονικίδης,

Minneapolis, MN, USA

21 Μαρτίου 2012

Υ.Γ: Κύριε Αλέκο Περγαμηνέλη, εύχομαι να είσαι σιδερένιος, σε χρειαζόμαστε

ΨΥΧΡΑΙΜΗ ΣΚΕΨΗ

Αυτή τη φορά λέω -και να με συμπαθάτε- να ασχοληθώ αποκλειστικά με το ποδοσφαιρικό τμήμα. Οι φωνές των φιλάθλων μας, των φίλων μου φτάνουν μέχρι εδώ, στην Αμερική. Προφανώς και η ομάδα περνάει φάση ντεφορμαρίσματος, κάνει "κοιλιά" , με άλλα λόγια δεν παίζει ποδόσφαιρο. Και ο κόσμος ανησυχεί, φωνάζει και βριζει. Εντάξει, και το κράξιμο είναι μέσα στο πρόγραμμα. Δεν πάει καιρός που και εγώ από την κερκίδα έβγαζα το λαρρύγγι μου κάθε, μα κάθε Κυριακή, πιο πολύ από αγωνία, παρά από θυμό ή οτιδήποτε άλλο.

Ο κόσμος εν μέρει έχει δίκιο. Το σοκ της ισοπέδωσης της ομάδας δεν ήταν μικρό, ο Απόλλων σχεδόν αφανίστηκε...και τώρα παλεύει με νύχια και με δόντια να ξαναφτάσει εκεί που πρέπει να αγωνίζεται, στις μεγάλες κατηγορίες. Γι' αυτό ο κόσμος αγωνιά και φωνάζει, για να μην πάει στράφι όλη αυτή η υπερπροσπάθεια, από ανθρώπους που ούτε λεφτά ούτε χρόνο για πέταμα έχουν. Ο κόσμος φωνάζει γιατί κυριολεκτικά πονάει για αυτήν την ομάδα, μιλάμε για πόνο, σωματικό και ψυχικό, δεν είναι αστείο.

Είμαι και εγώ ένας από αυτούς. Κάθε Κυριακή πρωί στήνομαι στον υπολογιστή και περιμένω, περιμένω να ακούσω ότι είμαστε μπροστά στο σκορ, περιμένω να ακούσω ότι το παιχνίδι έληξε και μας βρήκε νικητές, περιμένω να ακούσω ότι είχαμε κόσμο στο γήπεδο και ότι οι αντίπαλοι στραβοπάτησαν. Πονάω και χαίρομαι ανάλογα με το αποτέλεσμα.

Και δεν ξέρω τι έγινε αυτήν την Κυριακή, και παρά το γεγονός ότι δεν αποδίδαμε όπως πρέπει, δεν είχα αγωνία, ήμουν 1000% σίγουρος ότι θα κερδίσουμε. Και τώρα είμαι 1000% σίγουρος και παραπάνω ότι ο Απόλλων αν είναι αρκούντως σοβαρός, θα κεδίσει την άνοδό του. Δυο χρόνια τώρα δεν κοιτάζω βαθμολογίες, δεν ξέρω καν τις ομάδες που αντιμετωπίζουμε κάθε εβδομάδα, μαθαίνω γι αυτές την μέρα του αγώνα. Να με συγχωρούν όλοι οι φίλαθλοι (αλλά ακόμη κι αν παρεξηγηθούν η αλήθεια είναι ότι δεν μου καίγεται καρφί), αλλά ποια από τις ομάδες που βρισκονται στον όμιλο με τον Απόλλωνα μπορεί στα σοβαρά να τον απειλήσει; Με τι προσόντα, τι δυναμική, τι πλάνο και τελικά με ποιες φιλοδοξίες; Να ανέβουν κατηγορία και να πάνε πού, με τι λεφτά, με τι κόσμο....και για ποιο λόγο αν το καλοσκεφτούμε.

Ακόμη και την περασμένη χρονιά είδαμε πώς κάποιες ομάδες μπόρεσαν για ένα διάστημα να ακολουθήσουν τον Απόλλωνα, με ποιες μεθόδους εννοώ. (Σύντομα θα γράψω για πέρσι, για να θυμόμαστε, αλλά και για να πούμε κάποια ονόματα δημοσιογράφων που νομίζω ακόμη και σήμερα κάνουν ρεπορτάζ του Απόλλωνα και πέρσι μετά από συγκεκριμένο παιχνίδι, για να μην δυσαρεστήσουν τα αφεντικά τους δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτα).

Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας κατά τη γνώμη μου -και περισσότερο οι παίκτες και οι προπονητές του ποδοσφαιρικού τμήματος- είναι ότι ο Απόλλων παίζει κόντρα στον κακό εαυτό του, τον πιο δύσκολο αντίπαλο δηλαδή. Και θα τον νικήσει, γιατί δεν έχει άλλη επιλογή παιδιά. Η επιλογή είναι μία, είναι μονόδρομος. Ο Απόλλων έστω και ασθμαίνοντας, θα παίρνει τις νίκες είτε στο γήπεδο είναι 100 άτομα, είτε 5000 ο Απόλλων θα κερδίζει, με τύχη η χωρίς, με καλή ή κακή απόδοση.

Τώρα που ο ερασιτεχνισμός (χωρίς καμία διάθεση να υποτιμήσω κανέναν) των άλλων ομάδων θα κάνει την εμφάνισή του, τώρα που η κούραση σιγά-σιγά θα κερδίζει έδαφος, τώρα είναι που ο Απόλλων έστω και πολύ διακριτικά θα αρχίσει να πατάει γκάζι, θα το δείτε, σιγά σιγά θα πάρει και βαθμολογική διαφορά. Όταν ο Απόλλων είναι αυτός που πρέπει να είναι οι άλλες ομάδες κατεβαίνουν στο γήπεδο για να μην χάσουν το παιχνίδι στα χαρτιά, αυτός είναι ο ρόλος τους.

ΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΣ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ ΡΕ, ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΤΕ, ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ΕΜΕΙΣ ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΜΕ.ΓΕΜΙΣΤΕ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ, ΤΑΞΙΔΕΨΤΕ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΕΔΡΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ. ΤΩΡΑ ΣΤΑ ΖΟΡΙΑ ΘΕΛΕΙ Η ΦΩΝΗ ΚΑΙ ΠΑΛΜΟ. ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΠΑΡΙΕΣ.ΜΟΝΟ Ο ΑΠΟΛΛΩΝ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ, ΜΟΝΟ Ο ΑΠΟΛΛΩΝ ΠΡΩΤΟΣ, ΨΑΞΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ.

Υ.Γ: Τη φωτογραφία που χρησιμοποιώ σήμερα δεν ξέρω ποιος την τράβηξε για να του απόδώσω τα εύσημα, την "έκλεψα" από το ίντερνετ και να με συγχωρείς όποιος κι αν είσαι "φωτογράφε"

ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΜΕΣΑ

Αφορμή για το σημερινό μου παραμιλητό παίρνω από μια διαδικτυακή κουβέντα που είχα με αδερφούς συν-Απολλωνιστές, σχετικά με την αδιαφορία που δείχνουν τα ΜΜΕ για τον Απόλλωνα, ειδικά τα κρατικά.

Είναι πολύ παλιά αυτή η ιστορία παιδιά. Τα ΜΜΕ, ως επιχειρήσεις, αποσκοπούν στο κέρδος.Άρα απευθύνονται στο ευρύ κοινό. Η εξίσωση είναι απλή για αυτούς : MAZA=MAΣΑ. Προφανώς εκτιμούν ότι ο Απόλλων δεν έχει αρκετό κοινό που να φέρει τη "μάσα", δεν κάνει "γκελ", δεν "πουλάει".

Σίγουρα υπάρχουν συμεφέροντα και σίγουρα στην περίπτωση των κρατικών ΜΜΕ υπάρχει και αδικία, από τη στιγμή που συντηρούνται από το εισόδημα όλων μας. Να κάνουμε και την αυτοκριτική μας τώρα;  Καλώς ή κακώς για να έχεις υπόσταση σήμερα, για να υπάρχεις, πρέπει να "φωνάζεις", πρέπει να ξέρεις να "πουλάς" τον εαυτό σου. Το τίποτα πρέπει να το πλασάρεις ως το άπαν. Και στον Απόλλωνα ποτέ δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά. Η ομάδα πάει για άνοδο στη Β' εθνική και έχει λιγότερα από 1000 άτομα στο γήπεδο.

Γι' αυτό και εγώ προσωπικά, αυτήν την εποχή αδιαφορώ για  σπρώξιμο από τα ΜΜΕ. Άλλα πράγματα με καίνε. Αυτό που θέλω τώρα είναι μια ομάδα καβλωμένων με την ομάδα ανθρώπων, με γνώσεις και γνωριμίες. Για να μου ανοίξουν την πόρτα σε προγράμματα χρηματοδότησης σχετικά με αθλητισμό και πολιτισμό, μια ομάδα ανθρώπων που πιθανότατα να μπορέσουν να προσελκύσουν αξιόλογους ανθρώπους στην ομάδα μας, για να μπορέσουμε να μάθουμε από αυτούς, πώς να βγάλουμε προς τα έξω όλα αυτά που είναι ο Απόλλων.

Και φυσικά θέλω και κόσμο να "τρέξει" τη δικτύωση της ομάδας με την φυσική δεξαμενή φιλάθλων της, τον Ποντιακό Ελληνισμό. Φανταστείτε μόνο την έκπληξη των Ποντιακών Σωματείων ΑΝΑ ΤΗΝ ΥΦΗΛΙΟ αν λάβουν μια κάρτα από τον Απόλλωνα ενόψει Πάσχα.

Όλα αυτά για τη "βιτρίνα" του πράγματος. Γιατί από πίσω, στην "αφάνεια" θέλω να ξέρω ότι γίνεται καθημερινά δουλειά, από προπονητές, αθλητές και φιλάθλους.

Και όταν φτάσουμε την ομάδα μας εκεί που θέλουμε, χτισμένη στα στα σωστά θεμέλια, βάζω στοίχημα ότι ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΓΝΟΗΣΕΙ.

ΑΠΟΛΛΩΝ ΦΕΡΕ ΤΟ ΔΙΠΛΟ

ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΑΠΟΛΛΩΝ- (ΑΚΑΔΗΜΙΕΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΡΟΣ)

Ο σοφός λαός λέει "όπως έστρωσες θα κοιμηθείς". Δεν είναι λοιπόν περίεργο το "ντέρμπι" μεταξύ αυτού του υβριδίου (με κάθε σεβασμό) που έχει μέσα του κάτι από μια άλλη ιστορική ομάδα, όπως ο Ηρακλής, και του Απόλλωνα. Λάθη και προσωπικές σκοπιμότητες έφεραν τις ομάδες σε αυτό το σημείο.

Το καλό για τον Απόλλωνα, είναι ότι κάτω από την επιφάνεια, πράγματα δείχνουν να κινούνται. Ο Όμιλος προσπαθεί να αφυπνίσει συνειδήσεις οργανώνοντας εκδηλώσεις για τους Κρυπτοχριστιανούς του Πόντου, το Club Rossoneri μαζεύει τρόφιμα και ρούχα για τους ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη, το τμήμα κολύμβησης με διάφορες εκδηλώσεις προσπαθεί να "τσιμεντάρει" τις σχέσεις μεταξύ των μελών του, στη γυναικεία ομάδα μπάσκετ έπιασαν δουλειά νέοι άνθρωποι (στην ηλικία και στα μυαλά) όπως ο Αλέξανδρος Μαυρίδης, ιστοσελίδες αναφορικά με την ομάδα "ανεβαίνουν" στο διαδίκτυο...και εγώ προσωπικά ξέρω ανθρώπους που κατά μόνας δουλεύουν ιδέες που έχουν να κάνουν με το καλό της ομάδας.

Αυτή είναι η "μαγιά" για να φτιάξουμε ένα καλύτερο μέλλον για την ομάδα μας και για τα παιδιά μας που αθλούνται στους κόλπους της. Θα είναι χρήσιμο να πιστέψουμε όλοι μας ότι παρά τις εν γένει δυσκολίες που συναντάμε σήμερα στο χώρο του αθλητισμού, ο Απόλλων έχει μέλλον. Αρκεί να δουλέψουμε και να εκμεταλλευτούμε το χρόνο μας. Ο Απόλλων, απών από τα μεγάλα σαλόνια του αθλητισμού (με μερικές εξαιρέσεις βεβαίως), έχει -σε αντίθεση με άλλες ομάδες- την ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ.

Έχουμε το χρόνο να σκεφτούμε πώς θέλουμε και πώς μπορούμε να οργανώσουμε την ομάδα μας. "Κοσμογονία" δεν είναι τα λεφτά που μπορεί να επενδύσει κάποιος. "Κοσμογονία" είναι οι ιδέες και το πρακτικό πνεύμα, που μπορεί με τα υπάρχοντα μέσα να δημιουργήσει πράγματα. Το να κλαίμε γιατί είμαστε φτωχοί σε υποδομές ειναι μοιρολατρία. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να παλέψουμε για ενίσχυση των υποδομών και ταυτόχρονα να προσπαθήσουμε να εκμεταλλευτούμε στο έπακρο τις ήδη υπάρχουσες.

Αυτοί που είναι φτασμένοι στον τομέα τους έχουν ένα κοινό γνωμικό..." η επιτυχία είναι 1% ταλέντο και 99% δουλειά"...Στατιστικά να το δούμε, δεν είναι δυνατόν να μην έχουμε ταλαντούχους αθλητές και ανθρώπους σε αυτήν την ομάδα. Μένει η δουλειά και το πείσμα. Αν όντως θέλουμε κάτι να πετύχουμε  αυτό το δίπτυχο είναι μονόδρομος.

Φροντίδα, αγάπη και δουλειά στις ακαδημίες της ομάδας. Το μέλλον δεν αργεί, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι γι αυτό. Πρέπει με κάποιο τρόπο, όλοι εμείς που αγαπάμε τον Απόλλωνα να καθίσουμε γύρω από ένα τραπέζι και να συμφωνήσουμε σε 2-3 βασικά πράγματα. Τα αξιώματα και οι λεζάντες έρχονται και παρέρχονται...η δουλειά όμως μένει.

Δεν μπορώ ρε γαμώτο να πιστέψω ότι δεν έχουμε τις προϋποθέσεις να δημιουργήσουμε τη δική μας κοκκινόμαυρη ομπρέλα , κάτω από τη σκέπη της οποίας θα μαζευτούν όλες οι υγιείς δυνάμεις της ομάδας μας. Καθένας στον τομέα του. Εκεί που δεν υπάρχουν λεφτά, πρέπει να διαφεντεύει η διάνοια, να βάλουμε μπροστά πάλι το πολυμήχανο της ράτσας μας.

Να γεμίσουμε χαρτιά με ιδέες, να τα σκίσουμε, να γεμίσουμε άλλα και με οδηγό τη λογική, το ρεαλισμό και την αγάπη μας για την ομάδα να προκρίνουμε τις καλύτερες ιδέες και να παλέψουμε για την υλοποίησή τους.

Με πολλή μεγάλη αγωνία περιμένω να ακούσω μια μέρα  ότι ο Απόλλων, ο Δήμος Καλαμαριάς, οι Ποντιακοί Σύλλογοι της Ελλάδας , αν μη τι άλλο, διοργάνωσαν μια ημερίδα, μια συνάντηση, έτσι...για μια απλή γνωριμία, μια συζήτηση, αυτή τη φορά γύρω από αυτά που μας ενώνουν, τον Ποντιακό Ελληνισμό, τα προβλήματά του, αλλά και τις προοπτικές του.

Με αγωνία περιμένω μια μέρα να ακούσω ότι ο τάδε ή ο δείνα ποντιακός σύλλογος Καλαμαριάς, "υϊοθέτησε" ένα αθλητικό τμήμα και προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να  βοηθήσει ηθικά, οικονομικά. Κανείς δεν θέλει να καταστρέφονται άνθρωποι και σπίτια για χάρη των ομάδων. Ο καθένας με τις δυνάμεις του μπορεί να βοηθήσει, από το όποιο του περίσσευμα σε χρήματα, ιδέες, αγάπη, προσωπική εργασία, μεράκι. Απλά πράγματα,  που κάποτε έστησαν αυτή τη χώρα στα πόδια της.

Και μακάρι στο επόμενο εντός έδρας παιχνίδι της ομάδας μας να δούμε τους φιλάθλους μας να έρχονται με ένα πακέτο ρύζι στα χέρια ή ένα ρούχο που πια δεν χρειάζεται, για να το χαρίσουν σε όλους αυτούς που δοκιμάζονται-θύματα της απληστίας κάποιων άλλων.

Απόλλων, μη σταματάς. Έχεις "χρέος" να προσπαθείς πάντα για το καλύτερο, το δικό σου και των ανθρώπων σου...ΜΙΑ ΖΩΗ ΑΠΟΛΛΩΝ ΡΕ, ΜΙΑ ΖΩΗ ΑΠΟΛΛΩΝ, δεν θα κουραστούμε ποτέ.

ΕΝΑ ΚΛΙΚ!

Κάνω μια παρένθεση στις σκέψεις μου για τις Ακαδημίες της ομάδας μας...αναγκάζομαι από τα πρόσφατα (και σαφώς αναμενόμενα) πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα στη χώρα μας, που σίγουρα έχουν οικονομικές προεκτάσεις.

Μπορεί να είμαι μακριά από την Ελλάδα, αλλά όσοι αγαπώ βρίσκονται εκεί και στενοχωριεμαι εξίσου με όλους. Η σκέψη μου είναι πάντα μαζί σας και ο θυμός και η αγωνία σας είναι και δικός μου.

Δεν πρόκειται να αναλύσω με πολιτικούς όρους το τι συμβαίνει στην χώρα. Εδώ μιλάμε για τον Απόλλωνα και σκέφτομαι πώς συνδέεται ο Απόλλων με όλα όσα συμβαίνουν.

Αυτή η ομάδα, λόγω καταγωγής, λόγω ιδιοσυγκρασίας αποτελούσε πάντα μια οικογένεια και το καμάρι των Καλαμαριωτών. Ακόμη και στις πιο μαύρες μέρες της ιστορίας της, αυτή η αίσθηση δεν χάθηκε, και επιτρέψτε μου να πω ότι αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο στην επιβίωσή της.

Νομίζω τώρα είναι μια μοναδική συγκυρία (έστω και δυσάρεστη, έστω και στα δύσκολα) ο Απόλλων (με άλλα λόγια όσοι αγαπούν αυτήν την ομάδα) να κάνει το βήμα μπροστά και να δείξει για ποιο λόγο θεωρείται όχι άδικα, το καταφύγιο αυτών που βρίσκονται σε ανάγκη.

Ένα κλικ χρειάζεται αυτός ο κόσμος για να δείξει το μεγαλείο του. Νομίζω ότι την επόμενη φορά που αγωνιζόμαστε στην έδρα μας, αυτό το "κλικ" θα συμβεί. Έχω την αίσθηση ότι δεν θα ήταν δύσκολο να οργανωθεί μια μικρή εκστρατεία, μιας ημέρας. Θα μπορούσε κάθε φίλαθλος που προσέρχεται στο γήπεδο να έχει μαζί του ένα πακέτο μακαρόνια ή ρύζι, μια κονσέρβα ή μια κουβέρτα που δεν χρειάζεται πια, ένα ζευγάρι παπούτσια παλιό ή ένα ρούχο που δεν φοράει, που δεν χρειάζεται. Και με ευθύνη της ομάδας να μαζευτούν όλα αυτά και να δοθούν είτε στην Εκκλησία ή σε κάποιο άλλο ίδρυμα.

Μια τέτοια κίνηση δεν κοστίζει πολλά, αλλά μπορεί να βοηθήσει πολύ κόσμο. Γιατί η μπάλα είναι πόρνη, για την μπάλα της ζωής μιλάω. Σήμερα είμαι εγώ σε ανάγκη, αύριο ένας φίλος, μεθαύριο εσύ που διαβάζεις...ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται, τι ξημερώνει. Αλλά ΠΑΝΤΑ βοηθάει να ξέρεις ότι στην "δύσκολη" ένα χέρι θα σε κρατήσει και θα σε βοηθήσει να σηκωθείς.

Το έργο της συλλογής των ¨αντικειμένων" θα μπορούσε να γίνει από τα παιδάκια των Ακαδημιών της ομάδας με τη βοήθεια των προπονητών ή των γονέων τους. Ακόμη καλύτερα να εμπλακεί και ο Δήμος, ίσως θα μπορούσε να βοηθήσει με κάποια από τα συνεργεία του. Θα βοηθήσουμε τον κόσμο και θα αισθανθούμε καλύτερα γνωρίζοντας ότι με  2-3 ευρώ ή χαρίζοντας κάτι που δεν χρησιμοποιούμε, φτιάξαμε την μέρα κάποιου που έχει άμεση ανάγκη βοήθειας. Και φυσικά ο Απόλλων ως σωματείο θα αναδείξει μια πτυχή του "χαρακτήρα" του.

Οι ομάδες δεν είναι μόνο για χαρές και πανηγύρια. Πιο πολύ είναι για τα δύσκολα, τα άσχημα. Ο Απόλλων και ο κόσμος του μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Τώρα πιο πολύ από ποτέ, είναι επίκαιρο το "ισχύς εν τη ενώσει" και ο Απόλλων μπορεί να δείξει το δρόμο.

Κρατάτε γερά αδέρφια...

Υ.Γ : Είχα πει νομίζω ότι με Γιώργο Τσαλή στο τιμόνι θα δούμε σύντομα επιτυχίες και στην κολύμβηση...το τσιμπίσαμε το μετάλλειο τις προάλλες...μπράβο σε όλους. Υγεία και πάντα επιτυχίες

Υ.Γ : Αύριο, στις 17 του μήνα, λαμβάνει χώρα η συζήτηση για τους Κρυπτοχριαστιανούς του Πόντου. Μια πρωτοβουλία του Ομίλου. Για περισσότερες πληροφορίες-λεπτομέρειες στην ιστοσελίδα τους. Χίλια μπράβο σε όλους. (Λουκά αν διαβάζεις, δεν ξέρω τι θα κάνεις,  βρες έναν τρόπο να μου στείλεις τα πρακτικά)

ΑΚΑΔΗΜΙΕΣ

Στο προηγούμενο παραμιλητό μου, έλεγα ότι αν θέλουμε να χτίσουμε κάτι στέρεο και με προοπτική στον Απόλλωνα, ίσως πρέπει να αρχίσουμε από τις Ακαδημίες της ομάδας. Και πάντα αναφέρομαι σε όλα τα τμήματα και όχι αποκλειστικά στο ποδόσφαιρο. Σαφώς και είναι ο βασιλιάς των σπορ και προσελκύει τα περισσότερα βλέμματα, αλλά νομίζω όλοι ξέρουμε ότι και από άλλα τμήματα πήραμε χαρές: Μπάσκετ γυναικών, βόλλευ ανδρών, πυγμαχία και άρση βαρών, πινγκ-πονγκ και να το θυμηθείτε ότι με την έλευση του Γιώργου του Τσαλή στην ομάδα (χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω το έργο κανενός) θα δούμε επιτυχίες και στην κολύμβηση.

Το είπαμε ξανά, ο Απόλλων είναι κυψέλη αθλητών και αυτό αποτελεί έναν ακόμη λόγο να εντείνουμε τις προσπάθειές μας. Από ιδέες...πολλές. Αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είναι πραγματοποιήσιμες.

Ίσως οι προβληματισμοί και οι προτάσεις όλων μας θα μπορούσαν να είναι το θέμα μιας ημερίδας για το πού πάει αυτός ο Σύλλογος, ποια τα προβλήματά του, ποιες οι προοπτικές του. Και πάνω από όλα μια τέτοια ημερίδα (Λουκά νομίζω σου αρέσει αυτή η ιδέα της ημερίδας) θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την απαρχή ενός θεσμού, της συγκέντρωσης αυτών που έμπρακτα αγαπάνε την ομάδα (στο κάτω-κάτω να μετρηθούμε κιόλας, να δούμε πόσοι είμαστε) και ψάχνουν τρόπους να τραβήξουν μπροστά.

Ανέφερα, λοιπόν ή μάλλον αναρώτηθηκα αν είναι τόσο δύσκολο να υπάρχει ένα μόνιμο περίπτερο του Απόλλωνα στον πεζόδρομο, επανδρωμένο με “εκπαιδευμένους” εθελοντές, που θα ενημερώνουν τον κόσμο για το στην ευχή είναι αυτή η ομάδα και τι θέλει να επιτύχει. Ο Πετράν ο Καρακασίδης την συμπλήρωσε αυτήν την ιδέα (βλέπε σχόλια προηγούμενης ανάρτησης).

Συνεχίζω να αναρωτιέμαι και σας κάνω κοινωνούς των ερωτημάτων μου: Υπάρχει δυνατότητα -νομική και υλικοτεχνική- να στηθούν πάνελ για φωτοβολταϊκά μέσα στην ιδιοκτησία του Απόλλωνα και αν ναι, ποια θα είναι τα ωφέλη από μια τέτοια επένδυση; Νομίζω ότι μέσα στην οικογένεια του Απόλλωνα υπάρχουν επιστήμονες που μπορούν να απαντήσουν, μπορούν να “τρέξουν” μια τέτοια υπόθεση.

(Και νομίζω είναι και υποχρέωση της εκάστοτε διοίκησης του Ερασιτέχνη, να κάνει τον κόσμο μέρος των προσπαθειών της. Εγώ επιστήμονας δεν είμαι, αλλά νιώθω ότι όταν δίνεις πρωτοβουλίες στους ανθρώπους και όταν τους εμπιστεύεσαι, είναι πιο εύκολο να σου δώσουν το 100% των δυνάμεών τους, γιατί νιώθουν ότι έχουν ενεργό ρόλο.)

Μια άλλη σκέψη που με απασχολεί χρόνια τώρα είναι τα έσοδα από τις διαφημίσεις, οι λεγόμενες χορηγίες. Όσο η οικονομία σέρνεται, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να ζητάς από τον άλλο να βάζει το χέρι στην τσέπη, με αποτέλεσμα να πληρώνουν μόνιμα οι ίδιοι (ξέρετε ποιοι είστε και ξέρουμε πόσο ματώνετε). Μήπως να επιστρέφαμε σε ένα είδος ανταλλακτικής οικονομίας; Εξηγούμαι: “Κύριε Χ οι θύρες του γηπέδου χρειάζονται βάψιμο και συντήρηση. Αναλαμβάνεις το κόστος για ένα χρόνο και η επιχείρησή σου θα διαφημίζεται στο κέντρο του γηπέδου”. “Κύριε Ψ που έχεις συνεργείο καθαρισμού, αναλαμβάνεις τον καθαρισμό των κερκίδων και των αποδυτηρίων για ένα χρόνο και η επιχείρησή σου φιγουράρει στην φανέλα της ομάδας και σου επιτρέπουμε να μοιράζεις διαφημιστικά φυλλάδια στον χώρο του γηπέδου πριν, κατά και μετά το τέλος του αγώνα”.

Καταλάβατε πού το πάω...Δεν ξέρω κατά πόσο θα ήταν χρήσιμο να στελεχωθεί ένα τμήμα επικοινωνίας και μάρκετινγκ (έστω και με εθελοντές) που θα κάνει αυτήν την δουλειά, δηλαδή θα φέρει την ομάδα στον κόσμο, σε κάθε γωνιά της Καλαμαριάς. Και αν παλιότερα τα γραφεία Τύπου δούλευαν με φαξ, τώρα “παίζει” ίντερνετ. Μέχρι και η Μπαρτσελόνα δουλεύει ΚΑΙ με το twitter. Γιατί όχι και εμείς; Γιατί να μην εκμεταλλευτούμε μέχρι και τον τελευταίο πόρο που έχουμε διαθέσιμο; Τόσος κόσμος μπαινοβγαίνει κάθε μέρα στο γήπεδο. Και λέω εγώ τώρα με όσο μυαλό έχω, θα ήταν άσχημο ή  δύσκολο να έχουμε κάδους ανακύκλωσης και η ομάδα να βάζει έστω και πενταροδεκάρες στο ταμείο της από τα ανακυκλώσιμα υλικά που θα παραδίδει σε κάποια εταιρία διαχείρησης; Και να μην ξεχνάμε φυσικά ότι εκτός από το οικονομικό, είναι και το επικοινωνιακό, είναι το “πρόσωπο” που παρουσιάζεις προς τα έξω.

Καμιά φορά αναρωτιέμαι και εγώ αν  είμαι αφελής με όσα λέω. Αλλά πιστεύω ότι άπαξ και μπορέσεις κάτι να το σκεφτείς, αν γεννηθεί η ιδέα στο μυαλό, μετά όσες δυσκολίες και αν συναντήσεις στο δρόμο, θα μπορέσεις να υλοποιήσεις την ιδέα σου.

Πριν τελειώσω τις σκέψεις μου (προς το παρόν γιατί σκοπεύω να το αναλύσω κι άλλο το θέμα και όχι απλά να ξύσω την επιφάνειά του) θέλω να πω και αυτό. Η ομάδα μας έτσι ή αλλιώς θα τη βγάλει τη χρονιά. Μήπως να εκμεταλλευτούμε όλο αυτό το διάστημα για να ρίξουμε ιδέες στο τραπέζι και να δούμε τι πρέπει να γίνει ώστε οι ιδέες να γίνουν πράξη; Μήπως ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με την εσωστρέφεια και την μόνιμη μουρμούρα ότι ο Απόλλων πάντα θα είναι αδικημένος και να αδιαφορήσουμε για έξωθεν σωτήρες; Μήπως ρε γαμώτο λέω κάθε ένας από εμάς με τις όποιες δυνάμεις και δεξιότητες του (και πάνω από όλα με την τρέλα του) είναι ένας εν δυνάμει μικρός σωτήρας της ομάδας που αγαπάμε;

Ο Απόλλων στο γήπεδο του αναστενάζει - μέρος δεύτερο (ΑΚΑΔΗΜΙΕΣ)

Έγραφα στην προηγούμενη ανάρτησή μου για τον νταλκά μου (και την ανάγκη φυσικά) να έχει ο Απόλλων ένα γήπεδο, ένα αθλητικό κέντρο που του αρμόζει. Νομίζω όλοι συμφωνούμε ότι το γήπεδό μας βρίσκεται σε έναν χώρο που θα τον ζήλευαν όλες οι ομάδες, έχει χαρακτηριστεί "φιλέτο" πολλές φορές. Και εμείς καθόμαστε άπραγοι.

Και αυτή μας η απραξία μου θυμίζει λίγο και την παραβολή με τα τάλαντα, μου θυμίζει εκείνον που αντί να ψάξει και να βρει τρόπο να πολλαπλασιάσει τα τάλαντα που του δόθηκαν, τα έθαψε στο χώμα, ουσιαστικά αχρηστεύοντάς τα.

Επειδή ζω σε αυτόν τον κόσμο, και κάθε άλλο παρά αφελής είμαι, καταλαβαίνω ότι εκτός του ότι τα κεφάλαια στον Απόλλωνα πάντα ήταν λιγοστά, τα γήπεδα δεν φτιάχνονται σε μια μέρα. Τα γήπεδα είναι η κωρονίδα του όλου εγχειρήματος. Τα θεμέλια είναι οι ΑΚΑΔΗΜΙΕΣ.

Πολύς κόσμος έχει την εντύπωση ότι οι τμήματα των ακαδημιών κάθε συλλόγου, είναι ένα είδος παιδικής χαράς, όπου μαζεύονται τα παιδάκια και περνάνε την ώρα τους κάνοντας αθλητισμό. Είναι ΚΑΙ αυτό, αλλά όχι μόνο αυτό. Μια ομάδα συντηρώντας "ακαδημίες" σαφώς προσφέρει κοινωνικό έργο, μυώντας τα παιδιά στον αθλητισμό και κρατώντας τα μακριά από την αποχαύνωση της τηλεόρασης και της καφετέριας. Προσφέρει διαπαιδαγώγηση, άσκηση, ευεξία, χαρά, εκτόνωση, ευκαιρίες για κοινωνικοποίηση, δημιουργεί πρότυπα και μοντέλα ζωής. Με άλλα λόγια διαπλάθει χαρακτήρες.

Την ίδια στιγμή όμως ΕΠΕΝΔΥΕΙ για το μέλλον της. Ποικιλοτρόπως. Φτιάχνει αθλητές για τα επαγγελματικά της τμήματα εξοικονομώντας χρήματα, και παράλληλα απαρτίζεται από αθλητές μπολιασμένους με τα ιδανικά του συλλόγου. Και τώρα που τα οικονομικά αποτελούν πονοκέφαλο για όλους, η επένδυση στις ακαδημίες είναι ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ.

Το αν έχει γίνει καλό ή όχι έργο στις ακαδημίες του Απόλλωνα είναι μέγα ζήτημα. Για μένα πιο σημαντικό είναι το τι μπορεί να γίνει από σήμερα και στο μέλλον. Πού και πού συναντούσα στην Καλαμαριά ξύλινες πινακίδες παρατημένες στους σηματοδότες, με πληροφορίες για τις ακαδημίες του Απόλλωνα. Ας είμαστε σοβαροί, στην εποχή του ίντερνετ δεν γίνεται ο κόσμος να ενημερώνεται από πινακίδες στους δρόμους. Δεν γίνεται στην Καλαμαριά να υπάρχουν παιδάκια που θέλουν να αθληθούν και να προτιμάνε άλλους συλλόγους εκτός του Απόλλωνα.

Ναι, η δημιουργία ακαδημιών και η σωστή λειτουργία τους προϋποθέτει χρόνο, χρήμα, εργασία, υπομονή και τεχνογνωσία. Αλλά από την άλλη δεν μπορείς να παίζεις με τα θεμέλια του σπιτιού σου.

Οι ακαδημίες είναι μια μακροχρόνια επένδυση (και εμπεριέχουν ρίσκο σαφώς) αλλά στην εποχή που ζούμε και στην οικονομική δυσπραγία που βρίσκεται η ομάδα μας, δεν νομίζω να έχουμε και διαφορετικές επιλογές.

Ρίχνω μια ιδέα, έτσι για να μη μείνω μόνο στην εισαγωγή, και θα επανέρθω αναλυτικότερα.

Είναι τόσο δύσκολο, να υπάρχει στον πεζόδρομο της Καλαμαριάς ένα μόνιμο περίπτερο του Απόλλωνα, όπου θα γίνεται γνωριμία-ενημέρωση για τις ακαδημίες της ομάδας; Θα μπορούσε να επανδρωθεί ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ με εθελοντές-φιλάθλους της ομάδας, οι οποίοι πριν βγουν στον κόσμο , θα έχουν ενημερωθεί για το έργο τους  μέσω ενός 2ωρου σεμιναρίου λόγου χάρη.





Ο Απόλλων στο γήπεδό του αναστενάζει

Ο Απόλλων είναι θρησκεία. Και μολονότι μπορούμε να λατρεύουμε το Θεό του ο καθένας όπου θέλει και τον βολεύει, πάντα χρειάζεται ένας ναός, ένας χώρος λατρείας. Κατά μόνας μπορούμε να “προσευχόμαστε” όποτε θέλουμε, είναι η σύναξη όμως των “πιστών” που δημιουργεί την μεγάλη δυναμική. Είναι η συσσωρευμένη ενέργεια όλων των “Αποστόλων” που σπρώχνει τα πράγματα προς τα εμπρός.

Για κάθε ομάδα, ναό αποτελεί το γήπεδό της. Εκεί τελούνται τα “μυστήρια”, εκεί οι “λειτουργείες”, εκεί τα “θαύματα”, εκεί και οι τραγωδίες. Ο Απόλλων δεν αποτελεί εξαίρεση. Το γήπεδό μας είναι ο ναός μας. Το ερώτημα όμως είναι, αν αυτός ο ναός πληρεί πλέον τις προϋποθέσεις, αν ανταποκρίνεται στα πρότυπα και τις απαιτήσεις του σήμερα.

Ρητορικό το ερώτημα φυσικά και όλοι γνωρίζουμε την απάντηση. Όπως επίσης πολλές κουβέντες έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια. Και για να είμαι και λίγο ωμός, μιλάμε για κουβέντες του κώλου : Από τις μακέτες του Δαμήλου μέχρι τις λυόμενες κερκίδες του Παπαδόπουλου μιλάμε για σχέδια της πλάκας, καφενειακές μελέτες και γενικά, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Μηδενική προοπτική. Και παρά το γεγονός ότι για την Γ' εθνική (σαν αστείο μου ακούγεται) το γήπεδό μας φαντάζει σχεδόν σαν στάδιο, η αλήθεια είναι σκληρή και ισοπεδωτική: ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΟΤΕΤΣΙ.

Τι να αναφέρει κανείς; Τις κερκίδες-απολιθώματα, τα μουχλιασμένα αποδυτήρια, τα διάσπαρτα γηπεδάκια και μικροκτίρια κάθε είδους; Να θυμηθούμε ότι μέχρι πριν 7-8 χρόνια τα αποδυτήρια στεγαζόντουσαν σε εκείνο το προπολεμικό σχεδόν κτίσμα;

Τα ξέρουμε όλοι, τα ζήσαμε και τα ζούμε όλοι τα χάλια του γηπέδου, εν έτει 2012 και να παρακαλάμε να μην βρέξει την ώρα του παιχνιδιού, επειδή δεν υπάρχει σκέπαστρο. Αυτή είναι κατάντια. Ο ΑΠΟΛΛΩΝ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΕΝΑΖΕΙ. Και μπορεί σε περίοδο οικονομικής στενότητας οι κουβέντες για γήπεδα και εγκαταστάσεις να μοιάζουν σχεδόν προκλητικές, γεγονός όμως είναι ότι αντί το γήπεδό μας να συμβάλλει στην πρόοδο της ομάδας μας, αποτελεί τροχοπέδη.

Θα επανέρθω με κάποιες σκέψεις...

Πας Πόντιος=Απολλωνιστής ή αλλιώς η άλγεβρα της ουτοπίας (μέρος δεύτερο)

Νομίζω συμφωνούμε όλοι ότι ο Απόλλων δικαιωματικά θεωρείται η ομάδα-εκπρόσωπος του Ποντιακού Ελληνισμού. Το θέμα είναι πώς μπορούμε να περάσουμε από τη θεωρία στην πράξη, ειδικά όταν έχουν περάσει χρόνια και χρόνια αδράνειας.

Πιστεύω ότι ο Απόλλων δεν έκανε αισθητή την παρουσία του ως "ποντιακή οντότητα". Τα οικονομικά προβλήματα, τα αγωνιστικά σκαμπανεβάσματα και η διοικητική αβεβαιότητα (ανυπαρξία για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι) είδικα των τελευταίων χρόνων, σίγουρα έπαιξαν το ρόλο τους. Παρόλα αυτά θα μπορούσαν να γίνουν μερικές κινήσεις, ένα "άνοιγμα" στο ποντιακό στοιχείο.

Για παράδειγμα: Κάθε καλοκαίρι η ομάδα δίνει φιλικά παιχνίδια από εδώ κι από εκεί. Γιατί δεν μπορεί να γίνει έγκαιρα ένας προγραμματισμός, ώστε να ξεκινήσουμε ένα τουρνουά, το οποίο θα λαμβάνει χρόνο κατά την διάρκεια της προετοιμασίας της ομάδας και στο οποίο θα παίρνουν μέρος "ποντιακές" ομάδες ή ομάδες πού έχουν στην ονομάσία τους τη λέξη "Απόλλων".

Γιατί να μην δημιουργήσει ο Απόλλων δηλαδή ένα δίκτυο ομάδων (ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΟΠΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ, ΤΙΣ ΟΜΑΔΕΣ ΤΗΣ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ) οι οποίες θα διάκεινται φιλικά απέναντί του; Δεν είναι τόσο δύσκολο, ούτε απαιτεί μεγάλο προϋπολογισμό. Λίγη φαντασία θέλει και πολλή μεράκι (και τελικά ας έρθει κάποιος στην ομάδα προς βοήθεια του Γιάννη και της Αναστασίας που τρέχουν νυχθημερόν).

Κάτι άλλο που σκεφτόμουν είναι το εξής: Στο στρατόπεδο του Παύλου Μελά, αν δεν κάνω λάθος, το οποίο πρόκειται να παραχωρηθεί στην τοπική δημοτική αρχή, θα δημιουργηθεί μουσείο με κεντρικό θέμα τον Ποντιακό Ελληνισμό. Επιτρέπεται ο Απόλλων να μην έχει παρουσία εκεί; Επιτρέπεται η προσφυγομάνα Καλαμαριά να μην έχει παρουσία εκεί;

Έχω πολλές ερωτήσεις: Στο αρχείο προσφυγικού ελληνισμού με έδρα την Καλαμαριά, γίνεται αναφορά στον Απόλλωνα; Στη δημοτική βιβλιοθήκη υπάρχει το λέυκωμα του Απόλλωνα; Στο πολιτιστικό κέντρο γίνονται μαθήματα-σεμινάρια σχετικά με την ιστορία του Πόντου και κατ' επέκταση του Απόλλωνα; Μήπως ήρθε η ώρα η ομάδα να "αποκαταστήσει" τις σχέσεις της με τα ποντιακά σωματεία-συλλόγους-ενώσεις της χώρας; Μήπως ήρθε η ώρα να γίνουν συζητήσεις, να βρούμε μερικές κοινές συνισταμένες και να προχωρήσουμε σε προτάσεις υπέρ του ποντιακού στοιχείου; (για παράδειγμα θα μπορούσε να δημιουργηθεί μια έδρα ποντιακών σπουδών στα ελληνικά πανεπιστήμια;).

Δεν είμαι τρελός ούτε αιθεροβάμων, όνειρα κάνω όπως όλοι μας. Και δεν μιλάμε για τρελά όνειρα. Πιστεύω ότι από τη στιγμή που φτάνουμε στο σημείο να συλλάβουμε κάτι στο μυαλό μας, αυτό μπορεί να γίνει πράξη. Τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους: Η Καλαμαριά μέχρι πριν από 70 χρόνια ήταν κρανιου τόπος και σήμερα είναι από τα ακριβότερα προάστεια της χώρας. Κάποτε οι Απολλωνιστές με τα χέρια ξεκίνησαν να χτίζουν το γήπεδό μας και τελικά τα κατάφεραν...Αντιλαμβάνεστε τι λέω...Λέω αυτό που όλοι σκεφτόμαστε, ότι όλα γίνονται...προς το χειρότερο, αλλά και προς το καλύτερο.

Και για να τελειώσω λέω και κάτι άλλο: Μήπως παρασκορπιστήκαμε όλα αυτά τα χρόνια; Μήπως κάποια πράγματα τα θεωρήσαμε δεδομένα; Μήπως συμβιβαστήκαμε με την παρουσία της ομάδας στην Α' εθνική; Μήπως ήρθε η ώρα να διεκδικήσουμε για την ομάδα και τους εαυτούς μας έναν πιο ενεργό ρόλο;

Ο Απόλλων δεν είναι μια  δίωρη κουβέντα στο καφενείο πριν το ματς, ούτε κουτσομπολιό την επομένη του αγώνα. Και ο Απόλλων δεν χρειάζεται μόνο την οικονομική ενίσχυση των φίλων του. Πάνω από όλα ο Απόλλων χρειάζεται αγάπη και αφοσίωση. Και ενεργώντας υπέρ του Απόλλωνα ενεργούμε υπέρ όλων των ανθρώπων, των φίλων, των Απολλωνιστών που αγαπάμε. Γιατί -το ξαναείπαμε- ο Απόλλων είμαστε εμείς αδέρφια μου



Πας Πόντιος=Απολλωνιστής ή αλλιώς η άλγεβρα της ουτοπίας

Έτσι είναι ακριβώς...ουτοπία. Γιατί τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλουμε. Ίσως γιατί όταν έπρεπε δεν είχαμε τα μάτια μας ανοιχτά και δεν ενεργήσαμε γρήγορα.

Στην Ελλάδα σχεδόν κάθε ομάδα αυτοαποκαλείται "ιστορική". Πολλές ομάδες είναι προσφυγικές. Και πολύ καλά κάνουν και "ποντάρουν" στο θυμικό των Ελλήνων, στην -σχεδόν έμφυτη- νοσταλγία τους για τις χαμένες πατρίδες, μεγαλώνοντας έτσι την βάση των οπαδών τους.

Ο Απόλλων για κάποιο λόγο δεν "εκμεταλλεύτηκε" αυτήν την πραγματικότητα. Δεν έβγαλε προς τα έξω την ΑΛΗΘΕΙΑ. Και η αλήθεια είναι ότι ο Απόλλων ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΙΣΤΟΡΙΚΑ (και γεωγραφικά αν θέλεις) ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΠΑΙΝΕΥΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ ΤΟΝ ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ.

Χάθηκε πολύτιμος χρόνος και αντί ο Απόλλων να θεωρείται από τους Πόντιους το νήμα που τους ενώνει με τον πολύπαθο Πόντο, κατήντησε ο φτωχός συγγενής ή πιο ευγενικά, μια ομάδα με λίγους οπαδούς και πολλές συμπάθειες.

Το γιατί συνέβη αυτό είναι ταυτόχρονα και εύκολο και δύσκολο να το εξηγήσουμε (και να το καταλάβουμε). Λάθη επί λαθών στον επικοινωνιακό τομέα έπαιξαν το ρόλο τους. Αβλεψίες και παραλείψεις, έλλειψη πυγμής και κακή αγωνιστική πορεία. "Κοντές" προσδοκίες και απουσία γνήσιου ενδιαφέροντος από μεγάλη μερίδα των Καλαμαριωτών.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Λύσεις χρειάζονται.

Τα τελευταία χρόνια κάτι δείχνει να κινείται, από ανθρώπους  που προφανώς βρήκαν κάτι από τον εαυτό τους στην ιδέα που λέγεται ΑΠΟΛΛΩΝ. Και το "κυνηγούν". Και φυσικά υπάρχουν και άλλοι που εδώ και χρόνια "τρέχουν" για αυτήν την ομάδα εις βάρος τους πολλές φορές.

Επειδή ακριβώς είναι φίλοι μου, δεν θα γράψω ονόματα, άλλωστε δεν το έχουν ανάγκη. Ξέρουν ποιοι είναι, ξέρουν τι κάνουν για αυτήν την ομάδα και εγώ είμαι ευτχής να ξέρω ότι η τρέλα τους έχει απήχηση και εμπνέει κόσμο να ακολουθήσει το παράδειγμά τους.

Κάπου, κάποτε ο Βασίλης Σκουντής σε ένα άρθρο του για τον Απόλλωνα ανέφερε ότι είναι "παγιδευμένος" στην Καλαμαριά, ότι ο Απόλλων είναι όλων των Ποντίων. Διαφωνώ...εν μέρει...

Ο Απόλλων δεν παγιδεύτηκε στην Καλαμαριά. Αντιθέτως, βρήκε λιμάνι στην πιο όμορφη περιοχή της χώρας και η Καλαμαριά βρήκε στον Απόλλωνα το μόνο "εξαγώγιμο προϊόν" της. Απλά δεν χειριστήκαμε σωστά τις περιστάσεις. Ο Απόλλων με ορμητήριο την Καλαμαριά θα μπορούσε να αποτελέσει ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια (το μεγαλύτερο ίσως) της ιστορίας του Ποντιακού Ελληνισμού στην σύγχρονη εποχή. Ο Απόλλων έχει την υποχρέωση αν θέλεις να αποτελέσει ΟΡΟΣΗΜΟ για τα Ποντιακά δρώμενα. Ο Απόλλων θα έπρεπε να έχει τη δύναμη και την επιρροή να συσπειρώσει δίπλα του όλους τους Πόντιους αυτού του κόσμου και μέσα από αυτόν να δοθεί το ποντιακό στίγμα του σήμερα. Ο Απόλλων θα έπρεπε να αποτελεί ένα είδος ζωντανού, ενεργού και διαρκώς μεταβαλλόμενου ποντιακού-λαογραφικού μουσείου. Ο Απόλλων θα έπρεπε να είναι φτιαγμένος από Πόντο ΚΑΙ για τον Πόντο.

"Επιτρέψαμε" σε ομάδες να καπηλευτούν και να εκμεταλλευτούν το Ποντιακό στοιχείο. Είναι ένα λάθος που μπορεί να διορθωθεί. Απαιτείται χρόνος, αλλά όλα ξεκινάνε με το πρώτο βήμα. Ποτέ δεν είναι αργά. Και πάντα έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε όσα λάθη χρειάζονται για να μάθουμε και να προχωρήσουμε μπροστά.

Θα επανέρθω με μερικές ιδέες για το θα μπορούσε ίσως να γίνει. Νιώθω ότι είναι ένας "διάλογος" στον οποίο όσοι αγαπάμε αυτήν την ομάδα οφείλουμε να πάρουμε μέρος, με όποιον τρόπο καθένας μας μπορεί.

Ο Απόλλων δεν είναι μια απρόσωπη ιδέα αδέρφια, ο Απόλλων ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ.

Κρατάτε γερά.

100 χρόνια ιστορίας

Επαναλαμβάνω ότι η ιστορία και η διαδρομή του Απόλλωνα έχει πολλά κοινά (αν δεν είναι άρρηκτα συνδεδεμένη) με τα ιστορικά δρώμενα της νεότερης Ελλάδας.

Ο Απόλλων "έφτασε" στην Καλαμαριά το 1923. Ξεκίνησε το 1910 από την Τραπεζούντα, προπύργιο του Ελληνισμού στον Πόντο. Με την ονομασία "Απόλλων Τραπεζούντας" , διοικείται από εξέχοντα μέλη της τοπικής κοινωνίας, όπως ο Ματθαίος Κωφίδης (βουλευτής Τραπεζούντας), Αλέξανδρος Ακριτίδης (έμπορος) και ο Νίκος Καπετανίδης (δημοσιογράφος, εκδότης της εφημερίδας "Εποχή")...Δεν θα ήταν υπερβολή να αναφέρουμε ότι πρόκειται για τους 3 πρώτους μάρτυρες του Απόλλωνα. Και οι 3 κρεμάστηκαν από τους Τούρκους το Σεπτέμβριο του 1921...

Το πρώτο αίμα λοιπόν για τον Απόλλωνα χύθηκε με την Μικρασιατική καταστροφή και την Ποντιακή Γενοκτονία (19 του Μάη για να μην ξεχνιόμαστε)...Και δυστυχώς δεν ήταν παρά μόνο η αρχή.

Ο Απόλλων, είναι γνωστό ότι στους κόλπους του είχε κατά καιρούς ανθρώπους πολύ προοδευτικούς, ανθρώπους δημοκράτες, ανθρώπους από όλο το πολιτικό φάσμα, ανθρώπους που είχαν την ισότητα και τη δημοκρατία ψηλά στην συνείδησή τους.

Και γι' αυτό το λόγο η ομάδα, ο σύλλογος ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΘΗΚΕ, ακολουθώντας τη μοίρα των πρώτων Πόντιων προσφύγων, που είχαν να αντιμετωπίσουν την χλεύη, την καχυποψία και την εχθρότητα τα πρώτα χρόνια μετά την εγκατάστασή τους στη Θεσσαλονίκη.

Η Καλαμαριά θεωρήθηκε γκέτο και ο Απόλλων αφετηρία κάθε είδους "ενοχλητικής"  συμπεριφοράς. Αυτό το ξέρουν καλύτερα οι Γερμανοί που εκτέλεσαν ανθρώπους του Απόλλωνα, το ξέρουν και οι άνθρωποι της χούντας που υποβίβασε με το "έτσι θέλω" την ανδρική ομάδα μπάσκετ.

Το βλέπεις και μόνο σου φαντάζομαι: Ποντιακή Γενοκτονία, Κατοχή, Χούντα....και ο Απόλλων εκεί, πιστός στο φόρο αίματος, ακολουθώντας και υπογραμμίζοντας την πορεία αυτής της έρμης της χώρας. Ο Απόλλων εκεί μέχρι σήμερα, σταθερά αρνούμενος να πεθάνει. Παλεύει με τα κύματα, παλεύει με τους μεγάλους, παλεύει πολλές φορές και με τις ίδιες του τις σάρκες, προσπαθεί να αυτοκτονήσει, αλλά τώρα πια το ξέρουμε, αυτή η ομάδα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ.

Πες το μοίρα, πες το Θεία Πρόνοια, πες το τύχη, πες το DNA, ο Απόλλων είναι εδώ, εμείς είμαστε εδώ, εμείς ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους που ήρθαν πριν από εμάς και θα έρθουν μετά από εμάς, οπαδοί, ακόλουθοι και κοινωνοί μιας ΙΔΕΑΣ που εγκολπώνει το "ευ αγωνίζεσθαι", την αγάπη για την φύτρα μας και την προσπάθεια, αυτήν την αέναη προσπάθεια για πρόοδο.

Και δεν είμαι μόνο εγώ που το λέω αυτό. Ο Απόλλων έχει χιλιάδες μάρτυρες. Είναι οι πάνω από 60.000 αθλητές και αθλήτριες που έχουν περάσει από τα τμήματά του, είναι οι χιλιάδες οπαδοί που τον έχουν ακολουθήσει όλα αυτά τα χρόνια, είναι όλοι αυτοί που κάθονται σπίτια τους πικραμένοι από την πτωτική πορεία του συλλόγου τα τελευταία χρόνια, είναι οι αγνοί φίλαθλοι που παραδέχονται στην ομάδα μας την ΚΑΒΛΑ για επιβίωση και το πείσμα της και είναι φυσικά ή μάλλον θα έπρεπε να είναι ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΝΤΙΟΙ αυτού του πλάνήτη, που θα έπρεπε να βλέπουν στον Απόλλωνα ένα κομμάτι από τον εαυτό τους.

Ναι, ο συνειρμός είναι εύκολος...στην επόμενη ανάρτησή μου θα γράψω για ποιο λόγο ο Απόλλων είναι Η ΜΟΝΗ ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ ΤΟΝ ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ.

Πριν τελειώσω για σήμερα...πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος είτε με τη βοήθεια ιδιωτών-φιλάθλων του Απόλλωνα, είτε με τη βοήθεια του Δήμου να τυπωθεί μια μπροσούρα 3-4 σελίδων όπου να αναφέρεται συνοπτικά η ιστορία του Απόλλωνα και να δίνεται σε κάθε παιδί που εγγράφεται στα τμήματα της ομάδας. Ένα είδος μύησης δηλαδή των νέων παιδιών, αλλά και ένα ερέθισμα , ώστε να ψάξουν, να διαβάσουν, να μάθουν σε ποια ομάδα αθλούνται και τι εκπροσωπεί αυτή η ομάδα.

Επίσης να αναφέρω ότι όλα τα ιστορικά και στατιστικά στοιχεία που χρησιμοποίησα, τα άντλησα από το ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ  για κάθε Απολλωνιστή (και όχι μόνο) βιβλίο του Γιώργου Βιβιλάκη με τίτλο "ΠΟΝΤΟΣ-ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ-ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ  ΑΠΟΛΛΩΝ ...σαν όνειρο". Για όσους δεν το γνωρίζετε ήδη το βιβλίο μπορείτε να το προμηθευτείτε από τον Αβραάμ Περσίδη (κομμώσεις ανδρών, στην Σουμελά, στην Καλαμαριά). Τα έσοδα βοηθάνε οικονομικά την ομάδα μας.

Για τον Γιώργο Βιβιλάκη αλλά και άλλους ανθρώπους που πόνεσαν και αγάπησαν αυτήν την ομάδα θα γράψω μια άλλη φορά.

Και...(τελειώνω, τελειώνω) κάτι ακόμη..

ΜΕ ΠΟΡΔΕΣ ΑΥΓΑ ΔΕΝ ΒΑΦΟΝΤΑΙ και τα πρωταθλήματα δεν κερδίζονται διά περιπάτου. Ο Απόλλων ΠΡΕΠΕΙ να ανέβει κατηγορία και αυτά περί ανακοινώσεων από παίκτες τα ακούω βερεσέ και δεν φέρνουν πίσω το 3ποντο. Καλή η Λευκάδα για διακοπές αλλά όχι και να χάνω από τον Τηλυκράτη...Να ξυπνάμε κύριοι...

Απόλλων...

Αγνόμαντις, Αληθής, Δαφναίος, Μαντικός, Μοιραγέτης, Λοξίας, Προόψιος,Τριποδιλάλος,  Ολβιουργός, Τελειότατος, Φάνης, Χαροποιός, Κουροτρόφος...Αυτές είναι μόνο μερικές από τις 350 περίπου ιδιότητες που αποδίδονται στον Θεό Απόλλωνα. Έναν θεό που θεωρείται ΜΕΓΑΣ στο Ελληνικό Πάνθεο.

Ένας θεός που σχετίζεται με την ιατρική, την μαντεία, την μουσική, την νεότητα, το κάλλος και κάθε εικαστική και καλλιτεχνική δημιουργία. Μην ξεχνάμε ότι η ομάδα μας ξεκίνησε το ταξίδι της από τον Πόντο, ως μουσικός σύλλογος.

Αυτός είναι ο θεός Απόλλων, αυτά πρεσβεύει...και μιλώντας για Πόντο και Πόντιους...μιλάμε ουσιαστικά για τους "βλαστούς" της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, τους βλαστούς (που κατέληξαν απομεινάρια) της Ορθόδοξης παράδοσης....πάει κάπου το μυαλό σας, είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος;

Μπορεί κάποιοι να με αποκαλέσουν τρελό ή υπερβολικό, αλλά εγώ στον ΑΠΟΛΛΩΝΑ βλέπω την σύνθεση του Αρχαιοελληνικού πνεύματος με την Ορθόδοξη παράδοση. Και αν πάλι αυτά τα στοιχεία έχουν ατονίσει ή δεν τους έχει δοθεί η σημασία που τους αρμόζει, εξακολουθώ να πιστεύω ότι υπάρχουν ζώντα στο DNA αυτής της ομάδας.

Θα μου πεις, τώρα οι ομάδες είναι εταιρίες και οι ιδεολογίες έχουν υποχωρήσεις για χάρη των ισολογισμών. Δεκτόν. Με τις ιδεολογίες μόνο κανείς δεν πήγε μπροστά. Από την άλλη όμως δεν μπορείς να "χτίσεις" βασιζόμενος μοναχά σε νούμερα. Το θεμέλιο είναι πάντα μια ΙΔΕΑ. Και ο ΑΠΟΛΛΩΝ , το ξαναείπαμε, είναι ΙΔΕΑ.

Μια ιδέα που δεν εκπροσωπεί μόνο τον Ποντιακό Ελληνισμό (ειδικά γι' αυτό το ζήτημα έχω να πω πάρα πολλά), αλλά κατά πως φαίνεται και από την ονομασία της ομάδας, διατρέχει και χαρακτηρίζει την ιστορία και την μοίρα αυτού του έθνους .

Το πώς αντανακλάται η ιστορία της Ελλάδας στην ιστορική διαδρομή του Απόλλωνα θα το εξήγησω σε άλλη ανάρτηση, μη μου κουραστείτε κιόλας...

Εισαγωγή...

Να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα από την αρχή...δεν είμαι φίλαθλος, είμαι οπαδός. Μου αρέσει το ποδόσφαιρο και μου αρέσει πιο πολύ όταν κερδίζει ο Απόλλων. Μου αρέσει ο αθλητισμός, αλλά είναι ακόμη πιο ωραίος όταν κερδίζει η ομάδα μου.

Για μένα ο ΑΠΟΛΛΩΝ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ ήταν, είναι και θα είναι η μεγαλύτερη ομάδα όλων των εποχών, σε όλον κόσμο, σε όλο το σύμπαν, σε όλα τα αθλήματα. Καμιά σπουδαιότερη δεν υπήρξε, καμιά σπουδαιότερη δεν θα υπάρξει.

Ο Απόλλων είναι το Α και το Ω. Ο Απόλλων είναι πολλά περισσότερα από μια ομάδα. Ο Απόλλων είναι τρόπος ζωής. Ο Απόλλων είναι ΔΟΓΜΑ και είναι ΑΞΙΩΜΑ.

Ο Απόλλων είναι σαν τους φυσικούς νόμους και τις "σταθερές" που μας δίδασκαν στα σχολεία. Με

Αυτό δεν μπορεί να συμβεί με τον Απόλλωνα. Γιατί ο Απόλλων σαν αξία είναι αναλλοίωτος στο χρόνο και μάλιστα "κερδίζει" ακόμη παραπάνω όσο περνάει ο καιρός.

Δεν χρειάζεται να εξηγηθούν οι αιτίες. Υπάρχουν πράγματα που δεν εξηγούνται, απλά τα δεχόμαστε και συνεχίζουμε. Έτσι λοιπόν και ο Απόλλων. Είναι θέσφατο

Και όσο τρελό και αν ακούγεται, αν μπορούσα θα ΥΠΟΧΡΕΩΝΑ κάθε ομάδα, ως ελάχιστο φόρο τιμής να βρει τρόπο να ενσωματώσει στα εμβλήματα και στα χρώματά της το κόκκινο και το μαύρο....τα χρώματα του ΑΞΙΩΜΑΤΟΣ, τα χρώματα του Απόλλωνα.

Αυτά τα λίγα σαν μια εισαγωγή, για να ξέρεις και εσύ που κάνεις τον κόπο και διαβάζεις τώρα αυτές τις αράδες, σε τι πλαίσια θα κινηθώ. Και έχουμε και πολλά να πούμε, εδώ θα είμαστε...