ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

Αγαπητοί φίλοι (παίρνω το θάρρος να σας αποκαλώ και να σας θεωρώ φίλους καθώς αγωνιζόμαστε για την ίδια ιδέα που λέγεται Απόλλων) του ποδοσφαιρκού τμήματος του Απόλλωνα, αγαπητέ Πρόεδρε, ονομάζομαι Γιώργος Ανδρονικίδης και είμαι ένας από εσάς, ένας από αυτούς δηλαδή που αγωνιούν και εργάζονται για την πρόοδο της αγαπημένης μας ομάδας.

Εδώ και τρεις μήνες βρίσκομαι στο εξωτερικό, αλλά ούτε η απόσταση, ούτε η διαφορά ώρας ούτε ο αγώνας μου να ξεκινήσω μια νέα ζωή στάθηκε εμπόδιο (και δεν θα σταθεί) στο να ενημερώνομαι αλλά και να συμβάλλω με όποιον τρόπο μπορώ, ώστε να δούμε το σύλλογό μας να προοδεύει και να "μεγαλώνει" καθημερινά και σας παρακαλώ να εντάξετε αυτές μου τις λέξεις, στα πλαίσια του αγώνα αυτού.

Παίρνω το θάρρος να σας απευθύνω μερικές κουβέντες, γιατί ανησυχώ. Και ανησυχώ πολύ μάλιστα. Φέτος δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω παρά ελάχιστα παιχνίδια της ομάδας μας, αλλά οι φωνές που φτάνουν μέχρι εδώ, δεν μπορεί όλες να κάνουν λάθος. Ο Απόλλων δεν αποδίδει, ο Απόλλων δεν παίζει το ποδόσφαιρο που όλοι μας (και περισσότερο εσείς φαντάζομαι) περιμέναμε και που αρμόζει στους στόχους του, αλλά και στην ιστορία του. Στο πρωτάθλημα της Δ΄εθνικής, η ομάδα με ελάχιστες εξαιρέσεις, έπαιξε πολύ καλά και γι αυτό φυσικά μπόρεσε να κερδίσει και αντιπάλους που προσπάθησαν να την πλήξουν και εκτός γηπέδου. Και δίκαια, όπως όλοι παραδέχτηκαν, κέρδισε την ανόδό της.

Το ζήτημα όμως είναι τι γίνεται φέτος. Αντιλαμβάνομαι ότι η Γ εθνική παρουσιάζει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας και ανταγωνισμού, αντιλαμβάνομαι ότι κάθε αντίπαλος του Απόλλωνα έχει ένα επιπλέον κίνητρο να μας κερδίσει, αντιλαμβάνομαι ακόμη ότι στον αθλητισμό δεν μπορείς να κερδίζεις πάντα. Και όμως, η εξίσωση δεν μου "βγαίνει".  Η άποψή μου θα ήταν τελείως διαφορετική αν ήξερα ότι αποδίδουμε ή ότι προσπαθούμε να αποδώσουμε σε κάθε παιχνίδι το 100% των δυνατοτήτων μας.

Είμαι σίγουρος ότι συμφωνείτε μαζί μου, η εικόνα που παρουσιάζουμε δεν είναι αντάξια των ικανοτήτων μας, του ταλέντου μας. Εσείς καλύτερα από όλους γνωρίζετε την αξία του ρόστερ μας, εσείς γνωρίζετε καλύτερα από όλους μας ότι με αυτούς τους παίκτες η ομάδα όχι απλά μπορεί, αλλά είναι "καταδικασμένη" να τερματίσει πρώτη. Και όμως, η ομάδα "αγκομαχάει" δίνοντας το δικαίωμα σε εχθρούς και φίλους να την αμφισβητούν, δίνοντας το δικαίωμα σε αντιπάλους να ελπίζουν ότι αυτοί θα κερδίσουν την άνοδο, δίνοντας τέλος το "δικαίωμα" σε αγνούς φιλάθλους να μείνουν στα σπίτια τους, αντί να έρθουν μαζικά στο γήπεδο και να την υποστηρίξουν.

Δεν ξέρω ποιοι είναι οι λόγοι αυτής της κακής μας απόδοσης φέτος. Κάνω πολλές σκέψεις, αλλά θα ήταν άστοχο εκ μέρους μου να τις εκθέσω, καθώς είμαι σίγουρος ότι πρώτοι από όλους εσείς προβληματίζεστε και ψάχνετε να βρείτε λύσεις.

Πιστεύω ακράδαντα στις προσπάθειές σας, στις προθέσεις σας, στο ταλέντο σας και στις θυσίες σας. Πιστεύω ότι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία παίκτες μας, κάποιοι εκ των οποίων έπαιξαν στον Απόλλωνα και στο παρελθόν, πονάνε την ομάδα μας και έχουν τις ικανότητες και φέτος να ηγηθούν της προσπάθειάς μας για άνοδο. Πιστεύω ότι οι πιο νεαροί παίκτες έχουν αντιληφθεί σε ποια ομάδα αγωνίζονται και ότι είναι και προς το δικό τους επαγγελματικό συμφέρον, η ομάδα να αγωνίζεται σε υψηλότερες κατηγορίες. Πιστεύω ότι ο προπονητής και ο Πρόεδρος εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος και ότι θα κάνουν τα πάντα να ανέβουμε ακόμη ένα σκαλί.

Μπορώ μόνο να φανταστώ την πίεση που νιώθετε, είναι φυσικό. Καθένας από εμάς νιώθει πίεση στην προσωπική και επαγγελματική του ζωή. Και φυσικά όταν διεκδικείς πρωταγωνιστικό ρόλο η πίεση μεγαλώνει, αυτά τα δύο είναι σύμφυτα, πάνε μαζί. Θα πρέπει να αντέξουμε στην πίεση και να βρούμε λύσεις. Επειδή αυτό είναι το χρέος μας και επειδή μπορούμε...και τελικά επειδή ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟΛΛΩΝ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ.

Σε κανέναν δεν είναι ευχάριστες οι αποδοκιμασίες και τα πικρόχολα σχόλια, ούτε ο φίλαθλος θέλει να αποδοκιμάζει, ούτε ο ποδοσφαιριστής να αποδοκιμάζεται, ούτε ο προπονητής να αμφισβητείται. Όλοι θέλουμε να πανηγυρίζουμε σε κάθε παιχνίδι ή τουλάχιστον με το τέλος του παιχνιδιού να ξέρουμε, να βλέπουμε ότι τα δώσαμε όλα.

Αυτό, πιστεύω, είναι το στοίχημά μας. Να τα δίνουμε όλα και ταυτόχρονα να κερδίζουμε. Ο Απόλλων μπορεί να κερδίσει και το φετινό στοίχημα. Μένει να το αποδείξουμε. Έχουν μείνει λίγες αγωνιστικές ακόμη μέχρι το τέλος. Δεν χάθηκε τίποτα, ο Απόλλων κρατάει την τύχη του στα χέρια του.

Από εδώ που βρίσκομαι, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και όμως τόσο κοντά σας, εγώ, ένας απλός φίλαθλος του Απόλλωνα, που εκπροσωπεί μόνο τον εαυτό του και κανέναν άλλο, σας ζητάω μια χάρη: Σας ζητάω να κάνετε τα πάντα για να προβιβαστεί η ομάδα μας. Ξέρω ότι μπορείτε, ξέρω ότι θέλετε. Παρά τα όποια προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζουμε, σας ζητάω, σας παρακαλάω αν θέλετε, να μείνετε μια γροθιά, διοίκηση, ομάδα και κόσμος και στην τελική ευθεία να δείξουμε ποιος είναι το αφεντικό της κατηγορίας. Η ιστορία γράφεται από αυτούς που έχουν τα "κάκαλα" και εσείς έχετε την ευκαιρία να γράψετε ιστορία φίλοι μου. Στο τέλος όλοι μαζί θα πανηγυρίσουμε.

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας,

Γιώργος Ανδρονικίδης,

Minneapolis, MN, USA

21 Μαρτίου 2012

Υ.Γ: Κύριε Αλέκο Περγαμηνέλη, εύχομαι να είσαι σιδερένιος, σε χρειαζόμαστε

ΨΥΧΡΑΙΜΗ ΣΚΕΨΗ

Αυτή τη φορά λέω -και να με συμπαθάτε- να ασχοληθώ αποκλειστικά με το ποδοσφαιρικό τμήμα. Οι φωνές των φιλάθλων μας, των φίλων μου φτάνουν μέχρι εδώ, στην Αμερική. Προφανώς και η ομάδα περνάει φάση ντεφορμαρίσματος, κάνει "κοιλιά" , με άλλα λόγια δεν παίζει ποδόσφαιρο. Και ο κόσμος ανησυχεί, φωνάζει και βριζει. Εντάξει, και το κράξιμο είναι μέσα στο πρόγραμμα. Δεν πάει καιρός που και εγώ από την κερκίδα έβγαζα το λαρρύγγι μου κάθε, μα κάθε Κυριακή, πιο πολύ από αγωνία, παρά από θυμό ή οτιδήποτε άλλο.

Ο κόσμος εν μέρει έχει δίκιο. Το σοκ της ισοπέδωσης της ομάδας δεν ήταν μικρό, ο Απόλλων σχεδόν αφανίστηκε...και τώρα παλεύει με νύχια και με δόντια να ξαναφτάσει εκεί που πρέπει να αγωνίζεται, στις μεγάλες κατηγορίες. Γι' αυτό ο κόσμος αγωνιά και φωνάζει, για να μην πάει στράφι όλη αυτή η υπερπροσπάθεια, από ανθρώπους που ούτε λεφτά ούτε χρόνο για πέταμα έχουν. Ο κόσμος φωνάζει γιατί κυριολεκτικά πονάει για αυτήν την ομάδα, μιλάμε για πόνο, σωματικό και ψυχικό, δεν είναι αστείο.

Είμαι και εγώ ένας από αυτούς. Κάθε Κυριακή πρωί στήνομαι στον υπολογιστή και περιμένω, περιμένω να ακούσω ότι είμαστε μπροστά στο σκορ, περιμένω να ακούσω ότι το παιχνίδι έληξε και μας βρήκε νικητές, περιμένω να ακούσω ότι είχαμε κόσμο στο γήπεδο και ότι οι αντίπαλοι στραβοπάτησαν. Πονάω και χαίρομαι ανάλογα με το αποτέλεσμα.

Και δεν ξέρω τι έγινε αυτήν την Κυριακή, και παρά το γεγονός ότι δεν αποδίδαμε όπως πρέπει, δεν είχα αγωνία, ήμουν 1000% σίγουρος ότι θα κερδίσουμε. Και τώρα είμαι 1000% σίγουρος και παραπάνω ότι ο Απόλλων αν είναι αρκούντως σοβαρός, θα κεδίσει την άνοδό του. Δυο χρόνια τώρα δεν κοιτάζω βαθμολογίες, δεν ξέρω καν τις ομάδες που αντιμετωπίζουμε κάθε εβδομάδα, μαθαίνω γι αυτές την μέρα του αγώνα. Να με συγχωρούν όλοι οι φίλαθλοι (αλλά ακόμη κι αν παρεξηγηθούν η αλήθεια είναι ότι δεν μου καίγεται καρφί), αλλά ποια από τις ομάδες που βρισκονται στον όμιλο με τον Απόλλωνα μπορεί στα σοβαρά να τον απειλήσει; Με τι προσόντα, τι δυναμική, τι πλάνο και τελικά με ποιες φιλοδοξίες; Να ανέβουν κατηγορία και να πάνε πού, με τι λεφτά, με τι κόσμο....και για ποιο λόγο αν το καλοσκεφτούμε.

Ακόμη και την περασμένη χρονιά είδαμε πώς κάποιες ομάδες μπόρεσαν για ένα διάστημα να ακολουθήσουν τον Απόλλωνα, με ποιες μεθόδους εννοώ. (Σύντομα θα γράψω για πέρσι, για να θυμόμαστε, αλλά και για να πούμε κάποια ονόματα δημοσιογράφων που νομίζω ακόμη και σήμερα κάνουν ρεπορτάζ του Απόλλωνα και πέρσι μετά από συγκεκριμένο παιχνίδι, για να μην δυσαρεστήσουν τα αφεντικά τους δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτα).

Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας κατά τη γνώμη μου -και περισσότερο οι παίκτες και οι προπονητές του ποδοσφαιρικού τμήματος- είναι ότι ο Απόλλων παίζει κόντρα στον κακό εαυτό του, τον πιο δύσκολο αντίπαλο δηλαδή. Και θα τον νικήσει, γιατί δεν έχει άλλη επιλογή παιδιά. Η επιλογή είναι μία, είναι μονόδρομος. Ο Απόλλων έστω και ασθμαίνοντας, θα παίρνει τις νίκες είτε στο γήπεδο είναι 100 άτομα, είτε 5000 ο Απόλλων θα κερδίζει, με τύχη η χωρίς, με καλή ή κακή απόδοση.

Τώρα που ο ερασιτεχνισμός (χωρίς καμία διάθεση να υποτιμήσω κανέναν) των άλλων ομάδων θα κάνει την εμφάνισή του, τώρα που η κούραση σιγά-σιγά θα κερδίζει έδαφος, τώρα είναι που ο Απόλλων έστω και πολύ διακριτικά θα αρχίσει να πατάει γκάζι, θα το δείτε, σιγά σιγά θα πάρει και βαθμολογική διαφορά. Όταν ο Απόλλων είναι αυτός που πρέπει να είναι οι άλλες ομάδες κατεβαίνουν στο γήπεδο για να μην χάσουν το παιχνίδι στα χαρτιά, αυτός είναι ο ρόλος τους.

ΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΣ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ ΡΕ, ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΤΕ, ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ΕΜΕΙΣ ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΜΕ.ΓΕΜΙΣΤΕ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ, ΤΑΞΙΔΕΨΤΕ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΕΔΡΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ. ΤΩΡΑ ΣΤΑ ΖΟΡΙΑ ΘΕΛΕΙ Η ΦΩΝΗ ΚΑΙ ΠΑΛΜΟ. ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΠΑΡΙΕΣ.ΜΟΝΟ Ο ΑΠΟΛΛΩΝ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ, ΜΟΝΟ Ο ΑΠΟΛΛΩΝ ΠΡΩΤΟΣ, ΨΑΞΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ.

Υ.Γ: Τη φωτογραφία που χρησιμοποιώ σήμερα δεν ξέρω ποιος την τράβηξε για να του απόδώσω τα εύσημα, την "έκλεψα" από το ίντερνετ και να με συγχωρείς όποιος κι αν είσαι "φωτογράφε"

ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΜΕΣΑ

Αφορμή για το σημερινό μου παραμιλητό παίρνω από μια διαδικτυακή κουβέντα που είχα με αδερφούς συν-Απολλωνιστές, σχετικά με την αδιαφορία που δείχνουν τα ΜΜΕ για τον Απόλλωνα, ειδικά τα κρατικά.

Είναι πολύ παλιά αυτή η ιστορία παιδιά. Τα ΜΜΕ, ως επιχειρήσεις, αποσκοπούν στο κέρδος.Άρα απευθύνονται στο ευρύ κοινό. Η εξίσωση είναι απλή για αυτούς : MAZA=MAΣΑ. Προφανώς εκτιμούν ότι ο Απόλλων δεν έχει αρκετό κοινό που να φέρει τη "μάσα", δεν κάνει "γκελ", δεν "πουλάει".

Σίγουρα υπάρχουν συμεφέροντα και σίγουρα στην περίπτωση των κρατικών ΜΜΕ υπάρχει και αδικία, από τη στιγμή που συντηρούνται από το εισόδημα όλων μας. Να κάνουμε και την αυτοκριτική μας τώρα;  Καλώς ή κακώς για να έχεις υπόσταση σήμερα, για να υπάρχεις, πρέπει να "φωνάζεις", πρέπει να ξέρεις να "πουλάς" τον εαυτό σου. Το τίποτα πρέπει να το πλασάρεις ως το άπαν. Και στον Απόλλωνα ποτέ δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά. Η ομάδα πάει για άνοδο στη Β' εθνική και έχει λιγότερα από 1000 άτομα στο γήπεδο.

Γι' αυτό και εγώ προσωπικά, αυτήν την εποχή αδιαφορώ για  σπρώξιμο από τα ΜΜΕ. Άλλα πράγματα με καίνε. Αυτό που θέλω τώρα είναι μια ομάδα καβλωμένων με την ομάδα ανθρώπων, με γνώσεις και γνωριμίες. Για να μου ανοίξουν την πόρτα σε προγράμματα χρηματοδότησης σχετικά με αθλητισμό και πολιτισμό, μια ομάδα ανθρώπων που πιθανότατα να μπορέσουν να προσελκύσουν αξιόλογους ανθρώπους στην ομάδα μας, για να μπορέσουμε να μάθουμε από αυτούς, πώς να βγάλουμε προς τα έξω όλα αυτά που είναι ο Απόλλων.

Και φυσικά θέλω και κόσμο να "τρέξει" τη δικτύωση της ομάδας με την φυσική δεξαμενή φιλάθλων της, τον Ποντιακό Ελληνισμό. Φανταστείτε μόνο την έκπληξη των Ποντιακών Σωματείων ΑΝΑ ΤΗΝ ΥΦΗΛΙΟ αν λάβουν μια κάρτα από τον Απόλλωνα ενόψει Πάσχα.

Όλα αυτά για τη "βιτρίνα" του πράγματος. Γιατί από πίσω, στην "αφάνεια" θέλω να ξέρω ότι γίνεται καθημερινά δουλειά, από προπονητές, αθλητές και φιλάθλους.

Και όταν φτάσουμε την ομάδα μας εκεί που θέλουμε, χτισμένη στα στα σωστά θεμέλια, βάζω στοίχημα ότι ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΓΝΟΗΣΕΙ.

ΑΠΟΛΛΩΝ ΦΕΡΕ ΤΟ ΔΙΠΛΟ