"Τους φόβους που σε τρέφουν να τους κάνεις κάτι άλλο"

Έτσι λέει ένα τραγούδι από τη δεκαετία του 90 και νομίζω ότι είναι απόλυτα ταιριαστό στην ψυχολογική κατάσταση που βρίσκεται η ομάδα μας αυτό το διάστημα.

 

Καταλαβαίνω, το έχω ζήσει, ότι το να είσαι Απόλλων σημαίνει να έχεις περάσει  τα εμφράγματα και τα εγκεφαλικά σου, μεγάλες χαρές και ακόμη μεγαλύτερες λύπες, ανατροπές στα τελευταία δευτερόλεπτα, πανηγυρισμούς και δάκρυα...αλλά για μια στιγμή ρε παιδιά γιατί θα τρελαθούμε στο τέλος.

 

Έχουμε μια ομάδα που από την αρχή του πρωταθλήματος έχει πάρει κεφάλι στην βαθμολογία, με τη διαφορά να έχει φτάσει σχεδόν διψήφιο αριθμό και μιλάμε για άγχος; Μιλάμε ΤΩΡΑ για άγχος, τώρα που έχοντας αποδείξει ότι είμαστε η καλύτερη ομάδα βαδίζουμε προς το τέλος;

 

Ο πρώτος πάντα έχει άγχος να διατηρήσει τα πρωτεία, γνωστό αυτό, αλλά να λάβουμε υπόψιν μας, ότι οι παίκτες μας έχουν τα προσόντα, το χαρακτήρα να διαχειριστούν αυτήν την πίεση. Οι ίδιοι οι παίκτες, με τις νίκες τους έφεραν, διατηρούν την ομάδα πρώτη, οι ίδιοι ανέβασαν τον πήχυ και οι ίδιοι θα τερματίσουν πρώτοι.

 

Πιστεύω τώρα με την αναδιάρθρωση των κατηγοριών, γεγονός που σημαίνει ότι είμαστε κατά 99% στην επόμενη κατηγορία, να τους λυθούν τα πόδια. Ελπίζω τώρα να παίξουν και να το διασκεδάζουν, να παίξουν για την τιμή τους, για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, να παίξουν για τον εγωϊσμό τους, να παίξουν για αυτόν τον κόσμο που κάνει τα πάντα για να τους στηρίξει, να παίξουν για τον πρόεδρο και την διοίκηση που κάνουν την μέρα-νύχτα για να είναι κοντά τους, να παίξουν για την φανέλα που φοράνε.

 

Δικαολογίες είναι εύκολο να βρίσκουμε, προβλήματα μπορούν να ξεφυτρώσουν παντού και άνα πάσα στιγμή. Το ζήτημα είναι ότι όταν θέλεις να λέγεσαι ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ οφείλεις να στρώνεις τον κώλο σου κάτω και να βρίσκεις τρόπους να υπερβαίνεις τον εαυτό σου. Και όταν δίνεις πάντα το 150% θα έρθουν και οι λύσεις.

 

Ναι ζητάμε πολλά, ζητάμε την ομάδα πρώτη, ζητάμε νίκες και ζητάμε καλό ποδόσφαιρο. Έχουμε απαιτήσεις γιατί ξέρουμε ότι το ρόστερ μπορεί να ανταποκριθεί. Έχουμε απαιτήσεις γιατί είμαστε ΑΠΟΛΛΩΝ κύριοι και δεν γουστάρουμε να κερδίζουμε ομάδες γειτονιάς ασθμαίνοντας.  Δεν γουστάρουμε να δίνουμε δικαιώματα για την ανωτερότητά μας σε κανέναν.

 

Τελειώνετε με το άγχος, ξεχάστε το, σκοτώστε το! Κάντε το κάτι άλλο, μετατρέψτε αυτήν την πίεση σε κάτι δημιουργικό, σε προσήλωση στον στόχο και προσπάθεια. Μην φοβάστε κανέναν, ούτε τον εαυτό σας. Ο κόσμος και η διοίκηση είναι δίπλα σας ρε, δεν το βλέπετε;

 

Κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και σε όσους αγαπούν τον Απόλλωνα και τερματίστε πρώτοι. Έξι παιχνίδια έμειναν, ας κρατήσουμε όλοι μαζί την σημαία της ομάδας ψηλά και μαζί θα πανηγυρίσουμε την άνοδο.

 

Για μια ακόμη φορά:Μην φοβάστε! Είμαστε όλοι στο κόλπο μαζί σας. Είμαστε όλοι παιδιά του Απόλλωνα και ο Απόλλων είναι το παιδί μας!

Η πολλαπλή σημασία της νίκης

Είχα κατά νου να περιμένω και το ματς με την Κασσιόπη και μετά να γράψω κάτι για αυτήν την πρώτη τριάδα των αγώνων μέσα στο 2013, μετά προέκυψε η αναβολή-και κάνα δυο όχι και τόσο θετικά αποτελέσματα και άλλαξαν τα σχέδιά μου. Ας είναι...

 

Ισοπαλία με την Καρδίτσα εκτός έδρας, και αναπάντεχη εντός έδρας ήττα από Βατανιακό...και τα στόματα άνοιξαν. Τόσο εύκολο είναι, τα έχουμε ξαναπεί. Μια στραβοτιμονιά και πέφτουν όλοι να σε φάνε. Είναι φυσικά και η μοίρα του πρώτου, να θέλουν όλοι να τον γκρεμίσουν. Και θα πουν και θα κάνουν οτιδήποτε για να το καταφέρουν.

 

Τώρα που πέρασαν και κάπως οι μέρες δεν έχει νόημα να αναλύσω εγώ από εδώ καταστάσεις που πολλοί από εσάς ζείτε καθημερινά από κοντά. Πάμε για άλλα.

 

Την Κυριακή, λοιπόν, παίζεις με τον δεύτερο της βαθμολογίας (που άλλαξε πάλι, από Καρδίτσα σε Κασσιόπη). Κερδίζεις και στέλνεις μηνύματα παντού. Βουλώνεις στόματα και στέλνεις πολλούς να (ξανα)λουφάξουν στη γωνιά τους.

 

Δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι, αλλά κάποια πράγματα είναι σχεδόν αξιώματα: Η νίκη σε ένα παιχνίδι λειτουργεί με πολλούς τρόπους. Πρώτα από όλα παίρνεις 3 βαθμούς. Και εννοείται ότι στερείς και 3 βαθμούς από τον αντίπαλό σου. Επίσης, εδραιώνεσαι στην πρώτη θέση της βαθμολογίας. Και αυτό εκτός του ότι τσιμεντώνει την νοοτροπία του νικητή για την ομάδα σου, κόβει και τα πόδια των αντιπάλων. Όταν σε κυνηγάνε και κάθε εβδομάδα μόνο την πλάτη σου μπορούν να δουν, τσακίζουν, σπάνε και τα παρατάνε. Είναι τόσο απλό και τόσο δύσκολο να το καταφέρεις.

 

Αλλά η ομάδα μας έχει δείξει ότι ΜΠΟΡΕΙ. Ο Απόλλωνα αγωνιστικά μπορεί να λειτουργήσει στυγνά και χωρίς έλεος. Να μπει, να καθαρίσει το παιχνίδι όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και μετά να στρέψει την προσοχή του στο επόμενο. Και όταν το κάνει αυτό κανείς δεν θα έχει να πει τίποτα. Γιατί υπάρχει ένα σημείο, υπάρχει εκείνη η στιγμή που αποδεικνύεις πόσο ανώτερος και καλύτερος είσαι, που δεν χωρά αμφισβήτηση.

 

Και ξανά, καθένας δικαιούται να έχει τα όνειρά του, αλλά ο Απόλλων είναι η μόνη ομάδα στην κατηγορία που μπορεί να πει ότι έχει τη δυνατότητα να υλοποιήσει τα δικά του. Γιατί είναι η καλύτερη ομάδα και όποιος δεν μπορεί να το δεχτεί αυτό είναι δικό του πρόβλημα.

 

Ο Απόλλων την Κυριακή με τον κόσμο του δίπλα του μπαίνει στο γήπεδο και πατάει αγωνιστικά τπν αντίπαλο. Αν πρόκειται για την Κασσιόπη ή την Καρδίτσα, τον δεύτερο ή τον τελευταίο ούτε που με νοιάζει. Του χρόνου θα έχουμε ξεχάσει αυτά τα ονόματα, του χρόνου ίσως να μην υπάρχουνε καν αυτές οι ομάδες. Εμείς κοιτάζουμε την δική μας. Και σεβόμαστε τον αντίπαλο, γιατί σεβόμαστε τον εαυτό μας. Και το να παίξουμε όσο κοντά γίνεται στο 100% του ταλέντου μας είναι δείγμα αυτού του σεβασμού και της σοβαρότητας με την οποία αντιμετωίζουμε τους στόχους μας.

 

Την Κυριακή δεν έχουμε το παιχνίδι της χρονιάς. Είναι απλά 3 ακόμη βαθμοί που μας φέρνουν πιο κοντά στην άνοδο. Και με νίκη δική μας όλοι οι αντίπαλοι συνειδητοποιούν εκ νέου ότι η πρώτη θέση είναι ρεζερβέ από τον Απόλλωνα και μπορούν να παλέψουν για την δεύτερη.

 

Κυριακή όλοι γήπεδο (και εμείς στα ξένα κολλημένοι στα ράδια) να σηκώσουμε την ομάδα ψηλά, να την σπρώξουμε στην νίκη. Γιατί ο Απόλλων είναι δικό μας παιδί και όλοι μας είμαστε παιδιά του Απόλλωνα.